E pa vëllanë duke shikuar diçka me shumë vëmendje, aty te garazhi i shtëpisë së tij të re. Eci ngadalë nëpër barin e kopshtit të vet, hapi deriçkën dhe iu afrua. Vëllai i tij, shtatë vjet më i vjetër, ktheu fytyrën.
-Mjeshtri ishte me atë veturë?
-Po!
Një re e murrme po formohej ngadalë mbi bjeshkë, ndihej flladi i shiut.
-Nesër do t’i sjellin materialet, fasadën e fillojnë javën e ardhshme, – tha vëllai.
-Bukur!
-Mot i ftohtë!
-Po, kam dhembje në këmbë.
Vëllai ktheu shikimin në cepin e hyrjes së garazhit.
-Ende po merr frymë, – tha.
-Këlyshi?
-Po.
-Pardje e pashë, çalonte.
Vëllai dukej i pikëlluar.
-Cilës pjesë do t’ia nisin së pari? – e pyeti vëllanë.
-Thanë që jashtë, pastaj brenda.
-Pse?
-Nuk e di!
Këlyshi i hajthëm ishte shtrirë në beton, afër murit, merrte frymë ngadalë, turinjtë i kishte me rërë të imtë.
-Edhe në ora tre ishte këtu, nuk paska lëvizur!
Ora ishte shtatë e njëzet minuta, dielli po shkonte drejt perëndimit, por nuk vërehej, reja e murrme vazhdonte të rritej. Vëllai u afrua, e preku me këmbë, këlyshi nuk lëvizi. Vetëm merrte frymë, sytë i kishte gjysmë të hapur, i ndriçonin ende, turbullt.
-Nuk e paska gjatë! – tha.
-Po shihet.
-Duhet ta heqim.
-Natyrisht.
Vëllai iu afrua murit, u përkul, mati diçka te themeli.
-Mjeshtri më tha që betonin e themelit nuk mund ta veshin e izolojnë siç më ka thënë Rama në telefon.
-Pse?
-Këtu nuk e njohkan atë metodë!
-Rama nuk mund të vijë tash.
-Jo. Ende nuk janë lëshuar linjat ajrore.
-Si do t’ia bësh?
-Ndoshta duhet ta bëj vetë.
-Mundesh?
-Besoj që po.
U larguan nga muri, kthyen kokat nga bjeshka, maja e saj ishte shkrirë me renë e murrme.
-Prapë do të bjerë shi, – tha vëllai.
-Po, shkoi ky muaj kështu.
-Edhe maji i vitit të kaluar ishte kështu.
-Këmbët po më dhembin nga ky i ftohtë. Diçka nuk është në rregull me to.
Këlyshi e shpeshtoi frymëmarrjen, disa sekonda, pastaj u qetësua, vëllezërit u afruan.
-Veterinarja nuk ishte aty, – tha vëllai.
-Këlysh endacak, ka gjetur strehë këtu nga i ftohti.
-Pardje ia hodha një copë mish.
-Pse nuk ishte veterinarja aty?
-Kishte lindur.
Këlyshi mori frymë edhe disa herë dhe ndaloi, ata u afruan edhe më ngatë.
-Ngordhi.
-Më duket se po.
Goja iu hap krejt pakës, disa muskuj i lëvizën, bishti i rrëshqiti ngadalë nëpër sipërfaqen e lëmuar të betonit, bëri një gjysmërreth, pastaj u kthye ku ishte, këmba e majtë e përparme iu drodh shkurtimisht, ndriçimi i syve u shua.
-Shkoi.
-Po më ngushtohet gjoksi, – tha vëllai.
-S’ke çka i bën. Natyra. Lëshon gjallesa në jetë, nuk kujdeset aq fort për to dhe i merr prapë. Na merr të gjithëve.
-Po.
Vëllai kroi hundën, rrudhi buzët, preku gjoksin.
-Ku ia qëlloi të ngordhte këtu se?
-Pse, po e sheh sikur shenjë të keqe a?
-Jo, jo.
-Për ta ndërtuar këtë shtëpi të re ke prerë gjithë ato pemë e sigurisht me miliona insekte ke mbytur.
Qeshën.
-Ke qese e dorëza?
-Po.
Vëllai shkoi te shtëpia e tij e vjetër, hyri brenda dhe pas disa sekondave u kthye me një qese të kaltër dhe dorëza lateksi.
Kur u afruan prapë te këlyshi, panë se nga trupi i tij kishte rrjedhur gjak e fekale.
-Më duket se e paska goditur ndonjë veturë! – tha vëllai.
-Po shkoj ta marr gypin.
-Po.
E ngrehu gypin deri te garazhi, e lëshoi pompën elektrike të ujit.
-Tash apo pasi ta fusim në qese? – e pyeti vëllanë.
-Jo tash, pasi ta fusim, se lagemi.
-Mbaje pra qesen, unë ia fus kokën, ti pastaj e ngreh qesen poshtë tij dhe…
Ashtu bënë.
Vëllai e hapi gepekun, ia lidhi qeses kryet dhe e futi brenda. I hoqi dorëzat dhe i hodhi.
-Unë nuk po i heq.
-Mirë.
Veturën e ngiste ngadalë, një melodi e lehtë, e këndshme, vinte nga radioja.
-Njerëzit kanë filluar të enden më shumë.
-Po.
I ranë përskaj shtëpisë së re të shëndetit. Punëtorët po e mbaronin ditën e punës në rregullimin e parkingut.
-Paskan punuar gjatë sot! – tha vëllai.
-Nuk kanë punuar gati dy muaj.
-Asfalt po e shtruakan?!
-Më lirë e më mirë.
-Po, kubëzat mund të prishen më shpejt.
Para një dyqani u detyruan të ndalen. Një shofere e re nuk arrinte ta merrte këndin. Siç duket iu shua edhe motori. Hunda e skuqur nga nervozizmi endej andej-këndej. Një grua e moshuar ishte brenda me të, me fytyrë sikur në buzëqeshje, ndërkaq jashtë qëndronte një grua tjetër, përpiqej ta mësonte shoferen si të dilte në rrugë. Ngjanin. Mund të ishin motra. Shoferja e ngathët iu duk e njohur. Po, e njihte, por nuk i kujtohej emri i saj. Pas pak ia harroi fytyrën, sikur emrin.
-A thua sa ditë bëjnë gjersa ta lyejnë? – e pyeti vëllanë, i cili me njërën dorë mbante timonin e me tjetrën e prekte shpesh gjoksin.
-Nja një javë puna kryesore.
-Shpejt!
Arritën rrëzë një kodre, vëllai e parkoi veturën.
-Këtu ka qenë depo ilegale, por tash paska pak mbeturina!
-Po, – tha vëllai.
-Çka ke?
-Po më vjen pak turp.
-Hapja motorit kapakun.
Vëllai e kuptoi.
-Dalim!
Vëllai shtirej gjoja po e shikonte çfarë kishte motori. Tjetri e hapi gepekun, shikoi anash, asnjë lëvizje, kapi qesen, bëri tre hapa dhe e hodhi përtej një shkurreje. Iu duk se dëgjoi një tingull ndrydhjeje.
-Mos bëra keq që e hodha ashtu?
-Çfarë t’i bësh tash, ka ngordhur, si e shtrive, si e hodhe, njëjtë.
-Po.
Hipën në veturë, ecën edhe dyqind metra, për t’u kthyer. Në udhën me zhavorr, që shkonte poshtë në një lagje pranë një zabeli, panë një kudër me gjinj të mbushur.
-Ja, kjo pjell si ky që e hodha.
-Instinkti.
-Po.
Një traktor i zhurmshëm kapërceu duke lënë një vijë tymi që ngjitej duke u zhdukur përpjetë qiellit. Ata mbetën prapa tij për disa sekonda. Traktori u kthye në udhën që çonte te varrezat.
-Rafeti po i rrethon varrezat.
-Vetëm? – pyeti vëllai.
-Ka para ai.
-E pse, çka iu paska tekë?
-Ndoshta që i vdiq babai para një viti, kushedi.
-Mundet.
Nuk folën disa çaste.
-Mirë shumë, – tha vëllai dhe buzëqeshi.
-Kishin pas dalë këta për ta penguar.
-Pse?! – pyeti vëllai i habitur.
-Toka është e katundit tonë, i kishin thënë.
Një vetëtimë ndriçoi larg, reja nuk u lëshua në rrafsh, por e ngjitur për bjeshke, duke u rrotulluar, ikte në drejtim të jugut. Frynte veriu.
-Po, toka jonë e të vdekurit tuaj, – vazhdoi dhe qeshi.
-Edhe?
-Rafeti shkon në kadastër, i paguan gjeometrit, bëjnë matjet dhe del që toka nuk kishte qenë e tyre, madje varrezat ishin shumë më të gjera se që janë.
-Po?!
-Rafeti do t’i padisë në gjyq për shfrytëzim shumëvjeçar të tokës së varrezave.
-Por, aty nuk kanë mbjell, as nuk kanë bërë ndonjë gjë tjetër, sa di unë jo!
-Jo, as nuk kanë mbjell, as nuk kanë korrë!
Vëllai ndali radion. U mërrol.
-Por?!
-E kanë qitur plehun. Dhe, lopët e tyre janë endur gjithnjë aty, ti e di.
-Po, sa herë shkonim në ndonjë varrim, vinte erë plehu, – ia ktheu vëllai.
Arritën ngadalë te shtëpitë. Vendi ku kishte ngordhur këlyshi ishte ende i lagur nga pastrimi që ia kishin bërë pasi e kishin futur në qese. Dolën nga vetura.
-Çfarë ke? – e pyeti vëllanë.
-Ende e kam atë farë ngushtimi në gjoks.
-Por, ti nuk je fajtor.
-Jo, nuk jam.
-Kështu vdesim edhe ne.
-Po, por nuk jemi kaq të vetmuar.
-Ky pati fat, nuk ishte i vetmuar.
-Po.
Dielli kishte perënduar, qielli mbi bjeshkë ishte kthjellur, muzgu po shkonte drejt natës.
-Ajo re më frikësoi. Thashë me vete: Ose do të bjerë shi i madh, ose breshër.
-Breshër nuk bie kur është kaq ftohtë, – tha vëllai.
-Nuk bie.
-A ke hëngër darkë?
-Jo.
-Hajde hamë.
-Çfarë ka?
-Oriz dhe mish pule.
U futën brenda. Njëri pas tjetrit.
Maj 2020
ObserverKult
Lexo edhe:
