Nga Esmeralda Shpata
Shtriqem kinse dhe shoh vajzën me kapele kashte në kokë. Ajo sikur gëzohet me pamjen time, ndjesia shungullon ajrin që më ngjitet në gjoks.
Nga e djathta kam ekzekutorët, nga e majta kam ngjarje të parëndësishme, në të dyja kahet i humbur jam.
Unë bëj faje. Fajet e mia s’kanë skrupuj. Vij përqark për të shpëtuar, endjet e mia nuk i zgjidhin hallet. Vetëdënohem a më dënojnë, nuk e marr vesh.
Këto çaste pres ekzekutimin. Përqendrohem drejt e te kapelja, e cila përbën hollësinë më njerëzore në çastet e mia të fundit.
Vrasja ime nuk regjistrohet nga askush. Gjendem i vetëm me vdekjen, e kam menduar më pak të bukur. Pamja e saj prej kashte është një mashtrim. Fytyra e saj e cemtë është mbushur me quka. Mahnitem, vdekja ime më josh, bëjmë dashuri si të çmendur, më le përshtypjen e saj mbi fytyrë dhe bën kryq mbi mua.
Jeta ime ikën, ngjan me një copë të ndotur sfungjeri të mbushur me llum. Kërkoj të lahem. Nuk mundem, sapo bie ndërmend e kuptoj që nuk do të mundem kurrë.
Ekzekutorët vijnë, merren seriozisht me trupin. Më shtrijnë. Mishi kërcet, edhe kockat. Fshijnë duart e skuqura mbi lëkurën time. Retë lëshohen mbi mua, unë duhet t’i pranoj shërbimet e natyrës më lehtësisht.
Sytë më mbetën gjysmë të hapur, nuk e besoj dot se vdiqa për kot. E tmerrshme vdekja ime, më dridhet mishtë.
I kam menduar më të ndjeshëm ekzekutorët e mi, shpresoja t’u dhimbsesha, të më lëndonin sa të mund ta përballoja. Ata janë mekanizma të shpikur nga mendja. Dhe i vdekur u trondita.
Më ndodhi të kuptoja, disi, enigmën e qenies sime.
Titulli i origjinalit: “Ndërkoha”
ObserverKult
Lexo edhe:
