Nga Gjergj Jozef Kola
Takimi me legjendën e kombit shqiptar, bash në truellin e Tij, përban nji emocion të jashtzakonshëm e të papërsëritshëm, që kam me e mbajtë me vedi nji jetë të tanë.
Me u ndodhë para Ded Gjon Lulit, njeriut të cilit i kam kushtu nji dramë, dramën e lavdishme të jetës së tij e me ia dorëzu atë në shpinë e tij, në naltësinë mbi 1000 metra, asht per mu nji Everest i mahnitshëm ndjesish.
Ded Gjon Luli personifikon malësorin, iliro-arbnorin-shqiptar, që mbas rreth 5 shekujsh, ringjalli flamurin legjendar të Kastrioteve.
Krejt afër tij, unë jam i vetëdijshem se pa ket Flamur, pa ket burrë që e valëviti në Malësinë tonë në bjeshkët e Alpeve tona, na sot kishim me qenë askushi, të shpërndamë në botë, si grek, si turq, si sllav, italianë, apo rumunë, siç ishim në pesë shekuj, siç janë kurdët sot nëpër shpijat e kojshive, porse kurrë shqiptar me flamur e me zjerm në voter.
Prandaj sot, mbarë kombi, e sidomos diaspora shqiptare i falet nderës këtij burri me zemër të madhe e burrninë legjendare, që sakrifikoi gjithçka, edhe djelmt e tij në moshen rinore, për flamurin tonë, për kët flamur, të cilin kudo në botë e ngrejmë me krenari të ligjshme, sepse kallxon identitet…
Pa flamur s’ka komb, as gjuhë, as identitet, je gjithmonë jetim. Ti e pranon që flamuri të bahet nanë e babë, vetëm kur jeton mes popujve të tjerë, të ngjashem, nepër botë, te popujve që kanë nji flamur rreth të cilit mblidhen…
At Gjergj Fishta, poeti kombëtar, në gjeninë e tij e ka pa menjiherë se Lahuta e Flamuri janë pagëzu në të njëjtin burim, prandaj edhe takimi i poetit me flamurtarin në këto troje, asht nji fatlumni e madhe e kombit shqiptar.
Mirnjoftje bijve të Malesisë tonë, Markut që më udhëhoqi, si Virgjili Danten, në ket shteg të lavdishëm e Kolës që me shpjegoi çdo gurë të kësaj shpije legjendare, si Ciceroni i vërtetë i kohëve moderne.
Ky asht truelli ku u ringjall flamuri, shpija ku çdo shqiptar nji herë në jetë duhet me ba pelegrinash, truelli ynë i shejtë, shpija e ringjalljes së flamurit të identitetit.
Së bashku me Mark Lucgjonajn, shefin „Per Diasporen“ në bashkinë – komunë të Tuzit u rritë ideja fisnike që dramen Ded Gjon Luli me e vendose në skenë këtu në Tuzin legjender me syte nga maja e Deçiqit.
Shpresa e madhe na mban gjallë ashtu siç mbajti edhe malesoret trima të flamurit të Kastriotit e na kena besim se në bashkpunim me bashkinë – komunë të Tuzit, me bashkinë e Malësisë së madhe, me bashkinë e Vjenës e me ndihmesën e malësorëve fisnikë kudo në botë, ta kthejmë heroin e flamurit në skenat e teatrove tona, ashtu si dikur koha e vendosi atë në skenen e madhe të teatrit të botës.
Prejt artistave shqiptarë nuk kërkohet sot me “shpikë rrotën e botës”, porse me mbrojte identitetin, flamurin e kombit.
Arti, në mes të tjerash ka aftesine per me nxjerrë sërishmi në dritë lavdinë e dikurshme e pyetjes së Markut, këtij shkrimtari e romancieri par Excellence shqiptar, nëse me të vërtetë e ardhmja e botës ka me qenë e poetëve, siç pata thane nji natë ma parë në panairin e librit, unë iu pergjigja:
„Patjetër lum Marku, sepse në çdo njeri vizionar ndodhet nji poet, e Ded Gjon Luli ishte poet njashtu në mënyrën e tij, poet i flamurit.“
ObserverKult
Lexo edhe:
