Hajnrih Hajne: Një femër
Ata u deshën me afsh e zjarr,
Ajo – çapkëne, ai – kusar.
Kur ai ndonjë mufke ia veshte,
Ajo kërcente në shtrat dhe qeshte.
Ditën shkonin për bukuri,
Natën ajo flinte mbi gjoksin e tij.
Kur e futën në burg atë, ajo s’reshtte
në dritare qëndronte dhe qeshte.
Ai i fliste.”O, eja këtu
se më merr malli kaq fort për ty.
Ty të thërras se do vdes,” – i thoshte,
ajo tundte kokën dhe qeshte.
Në orën gjashtë ai u var.
Në orën shtatë e kallën në varr.
Në orën tetë, ajo që e deshte,
pinte verë të kuqe dhe qeshte.
Përktheu: Petraq Kolevica
ObserverKult
Lexo edhe:
HAJNRIH HAJNE: PËR DASHURINË…
Vitet shkojnë e vijnë,
e brezat këmbehen mbi dhè,
por dashuria nuk zbehet,
ajo ngelet në zemër e re!
T’ju shihja edhe një herë,
të bija në gjunjë para jush,
e duke vdekur t’ju thoja:
“Ju dashuroj zonjushë!”
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
HAJNE: KUSH I DI DHIMBJET MË TË KËQIJA… DHE DHIMBJET E MIA I DI…
Poezi nga Hajnrih Hajne
Kur para shtëpisë sate
Në mëngjes unë kaloj,
Sa gëzohem, e dashur vogëlushe,
Kur në dritare të shikoj.
Me syt’e zinj-gështenje
Me pyet tek më vështron:
“O burrë i huaj, i sëmurë,
Kush je dhe ç’të mungon?”
Unë jam një poet gjerman,
I njohur në Gjermani;
Kush i di emrat më të mirë;
Dhe emrin tim e di.
Dhe ç’më mungon, vogëlushe,
U mungon shumëve në Gjermani;
Kush i di dhimbjet më të këqija,
Dhe dhimbjet e mia i di.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
