Mbase ti dhe unë kemi një kohë tjetër. Jam i bindur se me disa ditë më shumë, orë më shumë, do të të kisha marrë me vete…
Nga: Italo Calvino
Mund të jemi duke bredhur sa andej këtej në një qytet çfarëdo, nëpër vapë, dorë për dore dhe unë duhet ta pikas buzëqeshjen tënde të trishtë e atëherë të të jap një puthje ose të të kap fytyrën e të sajoj një ngërdheshje që të shprehë gëzim. Do vije buzën në gaz dhe dëshira ime e lumturisë për ty do të përmbushej.
E vërteta është se buzëqeshjet e tua të trishta më pëlqejnë, sepse të shkojnë, sepse di si t’i zotërosh, si t’i përdorësh e t’i rendisësh pa e prishur radhën. Po ta bëja unë do dukesha një qyqar.
Çështja është se: mendoj dhe dëshiroj gjëra të reja. S’ka rëndësi çfarë di. Për herë të parë, s’ka rëndësi.
Nuk e di nga vijnë apo si quhen dhe s’mund t’ia shpjegoja askujt tjetër veç teje, me pak kohë, me ca pak pushime, me ato heshtjet që në fillim nuk do dija t’i mbushja.
Por mund të mësoja.
Jam një romantik për të qarë hallin, e pranoj. Ndaj s’ia dola mbanë të të bëj të dashurohesh. E di që është kështu.
Mendova se mund të mjaftoja unë, me sjelljen time të zakonshme dhe pamjen time kryelartë. Më në fund të sigurt. Dhe koha për të të shpjeguar atë që mungon, për të treguar se në fund, do t’ia vlente barra qiranë.
U përpoqa, si të them, që të më zgjidhje. Shpresova. Duhej. Ishte një mundësi, e kupton? Si mund ta lija mënjanë, ta harroja. Mbase duke pritur, mbase nuk ish çasti. Mbase ti dhe unë kemi një kohë tjetër. Jam i bindur se me disa ditë më shumë, orë më shumë, do të të kisha marrë me vete. Dhe mendimin që së paku një herë të ndodhë, apo jo? E ke parasysh? Atë mendimin e fshehtë e skllavërues që fundoset ose del në sipërfaqe dhe e bën një herë të vetme për të gjitha dhe nëse e kupton s’mund të shtiresh si hiçmosgjë nëse ke një fije arsye.
Si një fërshëllimë luhatëse dhe e përdredhur.
Ja çfarë më ndodhi: nuk arrita të hiqesha sikur s’kish ndodhur gjë, fundja nuk doja.
S’mund të veproja ndryshe veç të përpiqesha të të merrja me vete, me shpirt, thuajse nga egoizmi, që të ndihesha mirë. Ndonëse e dija që s’mundesha. Ndonëse ishte e rrezikshme. Megjithëse ti nuk do, megjithëse, fundja, lumturia jote s’varet nga unë.
Dhe s’mund të rri pa të pyetur përsëri. Vetëm për të qenë i sigurt. A do të vije?
Përktheu: Beti Njuma
*Titulli i origjinalit: “Dashuritë e vështira”
ObserverKult
Lexo edhe:
AIDA BARO: PËRPIQU TË BËSH GJËRAT QË DO, PA SHKELUR MBI TË TJERËT!
ObserverKult
