Poezi nga Jaime Sabines
Vendi i dashurisë, ai vend ku kam jetuar
së largu, teksa ti, krejtësisht e shpërfillur,
ishe dashuria ime e heshtur, vështrim që nuk pata shikuar,
gënjeshtër e thënë, që nuk kisha besuar:
si atëherë kur ne të dy, kurrsesi jo bashkërisht,
mes lotësh, urrejtje dhe vdekje ishim dashuruar,
akoma sot, nuk jam fort i bindur nëse mirëfilli
ende të dua, në pezmin tim të hidhëruar.
(kjo është hera e fundit që të dashuroj.
Seriozisht ta them, e dashur.)
Gjëra që fare nuk i njoh, që kurrë nuk i pata mësuar,
ndonëse pranë teje, tani, këtu, të gjitha tashmë i mësova.
Zemra ime ishte pjekur në qenien tënde.
Ankthi im në ty ngjizet.
E dashur, je vendi ku unë prehem,
heshtja ku unë dergjem.
(Kur shoh sytë e tu
mendoj birin tim.)
Gjithsesi, nganjëherë, ndonjëherë dukesh aq e largët
saqë gjithçka ta them haptas.
Zemra jote, aq e ndjeshme, duart e tua,
buzëqeshja jote që tretet në qerthull britmash,
sërish kjo zemra jote, kaq e mjerë, kaq e çiltër,
shndërrohet në bredhjet e tua, që më shpien aty ku asnjëherë nuk kam vajtur:
gjithçka që ti bën, gjithçka që nganjëherë nuk bën fare
thuajse më nxisin që me ty të kacafytem.
Ti, bijë e drojës, zemra ime e gremisur,
e shikon pra, e dashura ime, vogëlushe,
çfarë po të them unë?!
*Titulli origjinal: VENDI I DASHURISË
Përktheu: Elvi Sidheri
ObserverKult
Lexo edhe:
JAIME SABINES: TË DUA DHE TË URREJ…
Të dua në dhjetë të mëngjesit, edhe në njëmbëdhjetë, edhe në dymbëdhjetë të ditës.
Të dua me gjithë shpirtin dhe trupin tim, nganjëherë, edhe pasditeve me shi.
Por në dy pasdite, apo në tre, kur vihem e mendoj për ne të dy, ndërsa ti mendon për të gatuar apo për punët e ditës, ose edhe për argëtimet që të mungojnë, vihem të të urrej shurdhërisht, me gjysmën e urrejtjes që kam për veten time.
Pastaj, të dua përsëri, kur flemë bashkë dhe ndiej se je bërë për mua, se këtë ma thonë gjunjët dhe barku yt dhe duart e mia më bindin për këtë, se nuk kam vend tjetër ku të prehem, ku të shkoj, më mirë se tek trupi yt.
Tekstin e plotë e gjeni KËTU
