Sa jetë të mundshme janë fikur
me këtë vdekje të skamë e të vocërr,
sa jetë të mundshme, që fati
do t’ia truajë kujtesës a harrimit!
Kur të vdes unë, do të vdesë një e shkuar;
me këtë lule një e ardhme ka vdekur
në ujët shpërfillës, një e ardhme
e hapur, e zhbërë prej yjve.
Unë, si ajo, i vdekur për të pafundmet
fate, që rasti s’m’i truan;
hija ime qëmton të gjitha mitet e pajeta
të një atdheu prore trim.
Një rrasë mermeri ruan kujtimin e saj;
sipër nesh shquhet, mizore, historia.
Përktheu: Azem Qazimi
*Titulli i origjinalit: “Në kujtim të Angjelikës”
ObserverKult
Lexo edhe:
