Nga Jorge Luis Borges
I
Tashmë bota nuk është më magjike. Të kanë lënë krejt.
As hënën e qartë, as kopshtet e buta, tashmë
s’ke me kë t’i ndash. Nuk ka asnjë
hënë që reflektim i të kaluarës të mos jetë,
kristal i vetmisë, diell i agonisë.
Lamtumirë tempuj e të përbashkëta duar
që i afronte dashuria. Sot ke përfunduar
veç me kujtimin besnik dhe ditët e shkretisë.
Askush nuk humb (përsërit në boshësi)
përveç atij që s’ka e mospasja s’ka ku t’i shkojë,
por guximi s’mjafton për asnjeri
që artin e harrimit ta mësojë
Një simbol, një trëndafil, shpirtin ta bën varrë
dhe mund të të vrasë një kitarë.
II
Tashmë s’do të jem i lumtur. E ndoshta kjo s’ka rëndësi.
Ka kaq shumë gjëra të tjera në botë;
një çast çfarëdo është më i plotë
dhe më i ndryshëm se deti. Jeta është e shkurtër gjithsesi
edhe pse orët janë aq të gjata e koha s’kalon,
një kureshtje e errët pas na ndjek,
vdekja, ky det tjetër, kjo shigjetë
që nga dielli, hëna dhe dashuria na çliron.
Gëzimi që ma dhe, dhe, pa ngurruar,
ma more, duhet fshirë;
Ajo çka ishte gjithçka, në asgjë duhet shkrirë.
Më mbetet veç kënaqësia e të qenët i trishtuar
ky zakon i kotë që kah jugu më çon,
te një derë dhe një qosh i caktuar dhe aty ndalon.
*Titulli i origjinalit: 1964
Përktheu: Orjela Stafasani
Lexo edhe:
