Jam ulur në dhomën time, në shtabin e përgjithshëm të zhurmës së gjithë apartamentit. Dëgjoj të përplasen të gjitha dyert; falë zhurmës së tyre, të paktën nuk dëgjoj hapat e kujt vrapon përmidis.
Më pas dëgjoj të mbyllet deriçka e sobës në kuzhinë. Babai shpalos dyert e dhomës sime, me rrobdëshambrin veshur, që i krijon një si bisht prapa.
Në sobën e dhomës fqinje dikush gërryen hirin. Vali, duke bërtitur nga paradhoma, pyet nëse kapela e babait është pastruar apo jo.
Një fishkëllimë, që më duket shumë e njohur, i bashkëngjitet klithmës së një zëri që i përgjigjet.
Doreza e derës së jashtme luan dhe bën zhurmë si një grykë këlbazore.
Dera hapet me këngën e një zëri gruaje dhe mbyllet më në fund me një përplasje të fortë burrërore. Babai ka ikur dhe tani fillon zhurma më e thekshme dhe më pa shpresë, krijuar nga tingujt e dy kanarinave.
Dikur kam menduar mbi këtë fakt, dhe sa herë dëgjoj kanarinat mendoj përsëri, nëse duhet të hap paksa derën, të zvarritem si një bollë në dhomën përballë, e kështu përtokë t’u kërkoj motrave të mia dhe mikeshës së tyre, pak qetësi.
Përktheu: Erion Kristo
ObserverKult
Lexo edhe:
