Nga Gabriel Garcia Marquez
“E pata njohur menjëherë, teksa shëtiste bashkë me gruan e tij, Mary Welsh, nëpër Bulevardin Saint Michel në Paris, një ditë pranvere me reshje shiu të vitit 1957.
Po ecte në trotuarin kundruall, në drejtim të Lulishtes të Luksemburgut, veshur me një palë pantallona kaubojsësh, tepër të rrëgjuara, me një këmishë me katrorë skoceze dhe një kapelë bejsbolli.
Dukej tepër i gjallëruar midis stendave të librave të përdorur dhe vërshimit rinor që derdhej nga Sorbona, aq sa të dukej e pamundur të pandehje se pas katër vitesh do të ndërronte jetë.
Nuk e dija nëse t’i bëja një intervistë gazetareske, apo thjesht ta kapërceja bulevardin për t’ia shprehur admirimin tim, pa asnjë ngurrim.
Për të dyja qëllimet në fjalë, megjithatë, kish një pengesë madhore: atëherë unë flisja të njëjtën anglishte të çalë që gjithmonë kam llomotitur, e nuk isha i bindur për njohuritë e tij të spanjishtes, prej arene demash.
Prandaj nuk bëra asnjërën prej këtyre gjërave, që mund ta kishin dëmtuar atë moment aq domethënës, por i vura duart anës gojës, si Tarzani në xhungël, e gërthita nga trotuari im “Mjeshtëëëër!”
Ernest Hemingway e kuptoi se nuk mund të kish tjetër mjeshtër përveç tij, mes asaj turme studentësh, pastaj u kthye nga unë me dorën lart, duke më bërtitur në spanjisht, me një zë fëminor “Lamtumirë, mik”.
Ishte hera e vetme që e pashë”.
Fragment i përkthyer nga spanjishtja nga: Elvi Sidheri
ObserverKult
Lexo edhe:
TREGIM NGA GABRIEL GARCIA MARQUEZ: ERDHA VETËM PËR TË FOLUR NË TELEFON
Nga Gabriel Garcia Marquez
Një pasdite me shi pranveror, kur udhëtonte e vetme drejt Barcelonës, duke ngarë një veturë të marrë me qira, Maria de la Luz Servantes pësoi një avari në shkretëtirën e Montenegros. Ishte një meksikane njëzet e shtatë vjeçe, e bukur dhe serioze, e cila vite të shkuara kishte pasur një farë emri si artiste estrade. Ishte martuar me një prestigjator salloni, me të cilin do të bashkohej atë ditë, pasi kishte vizituar disa të afërm të saj në Saragozë.
Pas një ore përpjekjesh të dëshpëruara me shenja ndaj automobilave dhe kamionëve të ngarkuar që kalonin me një shpejtësi të tmerrshme, shoferit të një autobusi rrangallë i erdhi keq për të, ndaloi dhe e mori. Veç, e paralajmëroi se nuk do të shkonte shumë larg.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
GABRIEL GARCIA MARQUEZ: PASHË VDEKJEN DHE MË KËRCËNOI…
dekja në Samarë
Shërbëtori, i tmerruar, shkon me vrap te shtëpia e pronarit të vet.
– Zotëri! – i drejtohet duke iu dridhur buza. – Pashë vdekjen te tregu dhe më bëri një shenjë kërcënimi.
Pronari i dha një kalë, para, dhe i thotë:
– Mbathja, o burrë, për në Samarë.
Dhe shërbëtori, sakaq, u nis.
Po atë ditë, pasdite, pronari takon vdekjen në treg dhe e pyet:
A është e vërtetë se i ke bërë shenjë kërcënimi shërbëtorit tim, sot në mëngjes?
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
THËNIE NGA GABRIEL GARCIA MARQUEZ: KUJDES, DY HERË MOS I BESONI ASKUJT…
ObserverKult ua sjell disa nga thënie të Gabriel Garcia Marquez:
Ndoshta Zoti do që t’i të takosh disa njerëz të gabuar përpara se të takosh të duhurin, kështu që t’i jesh mirënjohës.
Mos u mundo kot! Gjërat më të mira ndodhin kur më pak i pret.
Gjuhët e huaja të duhen vetëm kur shet, se kur shkon të blesh të gjithë të marrin vesh…
Të gjitha qeniet njerëzore kanë tri jetë: publike, private dhe sekrete.
Mënyra më e keqe për të ndier mungesën e dikujt është t’i jesh ulur pranë e të dish se nuk do ta kesh kurrë.
Vjen gjithmonë mëngjesi dhe jeta na jep prapë mundësinë t’i bëjmë gjërat si duhet.
Asnjë ilaç nuk e shëron sëmundjen që nuk e shëron lumturia.
Do të ketë gjithmonë njerëz që të kritikojnë, e vetmja gjë për të bërë është e vazhdosh të kesh besim, duke bërë kujdes se kujt i jep besim dy herë.
Thëniet e tjera mund t’i lexoni KËTU:
ObserverKult
