E njomë, e hijshme, e qeshur,
çka kurrënjëherë s’ka ngjarë,
këtu nën qiell kaq të ngrohtë,
sytë hape për herë t’parë,
ti krejt si një meteorë
për pak ditë dhe shkëlqim.
Ngushëllim ishe për mua,
ishe kënaqësia ime
dhe asaj buzëqeshje engjëjsh
borxh i kam sa gëzime.
Por brenda ’i kohe t’shkurtër
u zhduk gjithë ai galdim.
Ti u zhduke! Ngjyrë e bardhë
fytyrën tënde e veshi
dhe mbi atë buzë të zbehtë
krejt qeshja e qiellit qeshi,
dhe qe një brengë zharritëse
për shpirtin tim të gjorë.
Vetë qielli ty të la
vetëm gjashtë muaj, t’jetoje,
pastaj, si u ktheve n’shpirt,
cipën njerëzore e lëshove
dhe tash, Mari, mes engjëjsh
ti, prindit i buzëqesh.
Hale, 11 shtator 1867
*Kushtuar vajzës së tij e cila i vdiq fare e vogël
(Shkëputur nga libri Vepra 1 të Pashko Vasës)
ObserverKult
Lexo edhe:
PASHKO VASA: S’KA MË SHPRESË… E NDIEJ SE NUK DO TA SHOH KURRË MË!…
Pashko Vasa, i njohur sidomos me emrin Vaso Pasha, është një ndër udhëheqësit më të hershëm e më të njohur të lëvizjes sonë kombëtare. Ai përpos veprimtarisë patriotike njihet edhe shkrimtar i shquar.
Vasa botoi më 1890 romanin “Bardha e Temalit” të shkruar frëngjisht, ku përshkruan zakone e doke të jetës shqiptare në sfondin e luftës për çlirim kombëtar.
Një fragment nga ky roman mund ta lexoni në vazhdim:
Kur arriti në rrugicën që dilte në fushë, pa prej së largu nja dhjetë burra të mbështetur në murin e shtëpisë së fundit. S’do mend që ata ishin të armatosur gjer në dhëmbë dhe dukeshin se kishin zënë vend që të ruanin kur do të kalonte ai.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
