Im atë për mamin tim.
Letra e Lasgushit për Shqipen
Zonjushës Shqipe Lasgush Poradeci,
Rruga “Ismail Qemali” nr. 26,
Durrës.
Tiranë, më 12 të marsit 1940.
Shqipe e ëmbla ime fort, U mendova kësaj here se më s’ duhet të të shkruaj, thashë le të le të qetë pak së paku për një javë. Thashë të të le unë ty, po mua vetë – nuk më lë mua zemra për ty, s’më le të mos të të shkruaj pra për mua, jo për ty. Ç’të të them?
Ja! Atë që kam dashur kaq herë, që s’kam mundur, që s’kam gjetur rast të ta them asnjëherë! Është e madhe shumë, e lartë mbesoj dhe e rëndë shumë, e rëndë për t’u thënë shumë për mua ajo që dua të të them. Ajo quhet “si” të dua. “Si” të dua unë ty Shqipe, shpirti dhe jeta dhe e vërteta ime?
Shqipkë ëngjëlli im, ëmbëlsia e kësaj jetës s’ime. “Si” të dua? Të dua me gëzim e dhembje, me shpresë dhe frikë.
Me gëzim dhe shpresë dhe shpirtin e mbushur se je dhe do të jesh, sepse do të mbetesh, sepse ke karakterin, fuqinë e karakterit, granitin e karakterit që të mbetesh, – po në gjithë atë kohë të dua dhe me dhembje dhe me frikë e me zemrën e zbrasur fund – e – krejt, të bërë pa brendësirë të brendshme, pa thelb dhe qëndër pa pikë mbështjetje, pa një themel qëndror ku të mbështetem, prej të cilit të mbahem, të qëndroj, të jem i sigurt, i siguruar si një – e – një – bëjnë dy për ty, për dashurinë t’ënde të tanishme, që të jetë dhe e pastajmja e imja, të mos jetë (ah) e tjetërkujt.
Si të jetë e tjetërkujt? Atëherë ç’bëhem unë? Përse rrojta duke punuar dhe punova dhe shpresova dhe gjeta – e gjeta vashën t’ime të ëndëruar shqiptare?
Përse e gjeta? Që t’a humbas? Që të humb dhe më dhe të tretet lumturija ime që kam me Shqipen t’ime?
Të shkatërrohet përgjithnjë gjithësija e idealeve të mija të kësaj jete të shtrenjtë për lumturinë që m’u fal me dashurinë e pëllumbeshës s’ime së bardhë shqiptare, po të llaftarosur për mjerimin që më duket sikur e shoh se mund të më vijë” njëherë”, sikur e shoh nga frika mbase që të dua kaq shumë, kaq shumë, kaq shumë?
(Oh zot, mos arthtë kurrë, ay do mos vijë, nuk vjen, s’është e mundur, jo, të vijë ndonjë herë-e le më të vijë ay ashtu pa lejen t’ime?! )
T’i thashë këto Shqipkë dhe më ndje që t’i thashë po ashtu jam unë, unë Lasgushi yt, t’i them sepse nuk dua të jetë siç më zë frika nga ndonjëherë, kur t’i them më duket sikur “do mos jetë” sikur u sigurova kundër mjerimit, sikur e fitova lumturinë për vete.
Me drithmë të puth e të shtrëngon e copton fare nga dashurija Lasgushi yt.
(Marrë nga profili i Facebook-ut të Marie Lasgush Poradeci)
ObserverKult
Lexo edhe:
LULJETA LLESHANAKU: ERDHA, PASHË, SHKOVA…
I përkulur në një kënd të bukur 45 gradë,
sy të ngulur në filmat me karton dhe hije mbi zverk,
mund të mendosh se ke të bësh me një statujë parku,
por jo, është im atë,
i cili
sapo e zgjodhi
shprehjen me të cilën unë do ta mbaj mend.
Me të është e lehtë; askush nuk pret ndonjë gjë prej tij,
i rrethuar me harresë dhe falje.
Madje mund të vazhdojë të rrijë pa lëvizur
edhe për një milion vjet të tjerë,
si një fosile brenda në qelibar.
E cili ishte profil i gjyshërve të mi?
Krejt aksidental. Ata pozuan për njëzet minuta
para një aparati të vjetër fotografik Daguerre,
i cili shkrepi tinëzisht, në momentin e gabuar,
kur kripa i nxori në sipërfaqen e një deti të vdekur.
Xhon Koltrein kurr nuk sheh drejt teje. Vështirë
t’i fiksosh një gjest a një emocion. Ai thjesht luan jazz.
Mat kohët me shputë. Vigjilent,
për të ndërhyrë me melankolinë e tij në momentin e duhur,
si me një xhaketë për një grua nudo.
Van Gogu i skiconte portretet e tij nga prapa
dhe disa prej tyre i quajti “jetimë”. Apo qe ai që u skicua
prej shpinave, si një fotograf i çastit,
që të ngec një kopje akoma të qullët të vetes në dorë?
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
