Letra e një gruaje të moshuar nga një shtëpi pleqsh.
“Jam 82 vjeç, kam 4 fëmijë, 11 nipër, dy stërnipër dhe një dhomë 12 metra katrorë.
Nuk kam më shtëpi apo gjëra të shtrenjta, por kam dikë që të më pastrojë dhomën, të përgatisë ushqimin dhe shtratin, të ma masë presionin e gjakut dhe të më peshojë.
Nuk kam më nipër që qeshin, nuk i shoh të rriten, të përqafohen e të zihen. Disa vijnë tek unë çdo 15 ditë, disa çdo tre ose katër muaj, dhe disa kurrë.
Në dimër nuk punoj më, nuk gatuaj ëmbëlsira, nuk gërmoj në kopsht. Unë kam ende hobi dhe dua të lexoj, por sytë më dhëmbin dhe më lodhen shpejt.
Nuk e di edhe për sa kohë por më duhet të mësohem me këtë vetmi. Unë drejtoj një punë ekipore këtu, në këtë shtëpi dhe i ndihmoj ata me shëndet më të keq me aq sa mundem. Deri vonë, i lexoja me zë një gruaje të palëvizshme në dhomën pranë meje, kënduam së bashku, por ajo vdiq një ditë.
Thonë se jeta zgjatet. Pse?
Unë nuk e di. Kur jam vetëm, mund të shikoj vetëm fotot dhe kujtimet e familjes sime që kam sjellë në këtë shtëpi. Dhe kjo është një mbështjellje mbi të.
Shpresoj që brezat e ardhshëm të kuptojnë se familjet lindin për të pasur një të ardhme (me fëmijë) dhe se edhe në pleqëri nuk duhet ta harrojnë familjen.
Ju lutemi mos ua tregoni këtë fëmijëve të mi!
Gjyshe Mari.“
Web
ObserverKult
—————–
Lexo edhe:
JE GJITHÇKA QË DËSHIROJ, ARSYEJA NUMËR NJË NË BOTË E EKZISTENCËS, LETRA E BUKUR…
