1.
Do të kisha shkruar shumë më herët se tash,
po së pari prita të jesh jashtë vetmisë,
ose jashtë asaj udhe ku pemët rrinë në qëndrim lutës,
në vetvete gjunjëzuar,
e lumenjtë rrjedhin brenda vetes duke qenë njëherit trup dhe shpirt,
e pamundur ta vësh re;
prita të largohej dhe merimanga që me një kikël argjendi kishte vizatuar veten mbi supe
e tash, ja ku jam,
gati të të them se nuk të dua.
2.
Jam mbi një çati të pjerrët prej llamarine të blertë,
nën diell të plotë;
Mund të rrëshqas,
por pyka e diellit më gozhdon dhe vetë qielli i ndreq retë pingul me mua aq sa për të më ngallmuar në rendin e vet,
e unë jam si idhull prej ari të gjelbër,
me një sy më të madh se tjetrin
dhe një vesh të gjatë –
ata që më ngjizën ishin asimetrikë –
jam mbi çatinë e pjerrët dhe ndërmend fijen e harlisur të flokëve mbi ballin tënd,
krejt natyrën tënde të zhdrejtë në lidhje me universin dhe mua,
këndin e trupit tënd që rrëfente një pikë misterioze themeltare –
dhe unë them nuk të dua.
3.
Në heshtjen tënde mund të kisha ndërtuar një qytet,
asgjë nuk zhvendosej,
ndërtoja në bosh,
një boshti përshkënditëse
vetëtimash frymëzuese.
Një herë, madje, kam ndërtuar një planet prej malesh të mëndafshta,
në trajtë zogjsh të fjetur,
me tri ujëvara dhe në secilën prej tyre kisha gozhduar shtatë peshq të purpurt dhe diku,
më kujtohet,
në atë truall të sajuar,
kisha varrosur një send për ne, vetëm yni,
që ishte thelbi i vetë planetit, burimi i tij i uraniumit.
Oh, heshtja jote –
por ndoshta isha unë që nuk e dëgjova,
ndoshta në atë çfarë këndoje, qeshje a bërtisje heshtja nuk ish tjetër veç një formë e pashoqe e këngës sate,
të qeshurës sate, britmave të tua,
ndoshta heshtja jote ishte në të vërtetë ai planet i panjohur dhe i populluar
dhe nuk po ndërtoja në një zbrazëti vezulluese,
por thjesht po përpiqesha të mbroja diçka të qenë,
siç mbrohet një njeri që vuan nga malaria me një batanije,
edhe me një tjetër,
me një pallto,
me katër nënkresa derisa të zhduket por unë nuk të dua.
4.
Po të shkruaj këtë letër të katërt në një dhomë druri, në një tavolinë druri,
dru gjithkund, pabesueshëm shumë dru,
dhe shkruar gjithandej,
me bojë, laps kimik, majën e thikës,
emra, data, bilbila, trena çelësa.
(Mund të çelësh një tren
me çelës e të shkelësh bilbilin e mpirë mbi binarë
dhe të vësh nënshkrimin tënd me shumë data.)
Kam frikë.
Tej kornizës së drunjtë të dritares, natën,
regëtin mënga e errët e bredhit;
një natë më prisje,
ishte verë,
mbi shtrat kishe vënë librat e mi.
Kur hyra, pashë veten, ndoshta nuk duhej ta zëvendësoja trupin tim prej librash, letrës, drurit,
trupin tim jetëshkurtër, kështu e mendoj tani,
tani që nuk të dua.
5.
Nëse do të përpiqeshe të më hiqje qafe,
të hënën, të martën, të mërkurën,
e hëna, e marta dhe e mërkura do të hidhen duke rënë në tokë pa zë,
e enjtja dhe e premtja s’mund të më lëndojnë më,
madje, as që mund të lënë tek unë gjurmëzën e një
ombrellë të vogël japoneze, të vaksinës,
e enjtja dhe e premtja s’kanë forcë,
e shtuna pa fuqi,
e diela – nuk di se çfarë do të thotë e diela –
unë nuk të dua.
6.
Tani jam këtu dhe po shihem në pasqyrë.
Mund të rinohem dhe
plakem sipas qejfit.
Nëse dua, mund t’ i ngjaj një kafshe, ose një bime, apo edhe projektimit të një makinerie fluturuese.
Përbri tipareve,
dikur rridhje ti, si llavë vullkanike,
por unë jo, nuk u bëra gur,
prova është ajo që ndodh në pasqyrë,
stinët e tua në bashkim,
ndryshimet,
dhe veçanërisht dora ime që dikur mbante sytë e tu të mos binin nga gropa e tyre,
si dy bulëza të paskajshme, e njëjta dorë që tash shkruan,
ja, nuk të dua.
7.
Letrën e shtatë po ta shkruaj mbështetur pas një muri gri.
Ndërmend gojën tënde të kithët,
përqafimin tënd që më mbyti,
gjithë madhështinë e asaj salle vallëzimi,
ku gabimet e mia ranë në dashuri me shikim të parë me njëri-tjetrin,
fakti që le të binte oranën dhe befas,
koha më braktisi,
e ndërmend lëvizjen me të cilën më dërgove në vdekje.
Jam mbështetur pas murit të një gjykate,
por do të them vetëm këtë:
Unë nuk të dua.
Dhe rishtas do ta përsëris: Nuk të dua.
Vetëm këtë. Nuk të dua.
Nuk të dua.
Ujdisi shqip: Reilna Paja
ObserverKult
—————————
Lexo edhe:
