Poezi nga Luan Rama
Ti gjithnjë më prisje nëna ime,
përgjoje trokitjet e orës së vonë,
mbaje vesh erën, shiun dhe hapat e mia,
mërmërisje këngë të vjetra
dhe ndiqje hënën që shkonte në pritjen e gjatë
mesnatën që vinte dhe të ulte qepallat
me një dorë shenjti,
ti dremisje kushedi në ç’ëndërr,
buzëqeshje në gjumë, si fëmijë,
muret e tua ishin plot mirazhe dhe fytyra etërish
të nesërmen të thoja se do vij më herët
e përsëri ikja me kuajt e mi,
harrohesha në bujtinat e largëta
rrugëve të bohemisë,
në kopshte dashurie e përgjërimesh,
e ti prisje, prisje nën tymin e duhanit
që të bënte të harroje vetminë.
Sa shumë të rëndonin mjegullat e kohës,
Im bir është si lumi, thoje ti,
lumenjtë shkojnë dhe nuk dinë të kthehen,
im bir është si deti që pret diellin të shuhet në të,
është erë që do të përqafojë skajet e botës…
Dhe bryma binte,
e ti shkoje
nëpër brymë në kërkimin tim,
shkelje në sheshe e udhë të panjohura,
kishe frikë nga nata e gjatë,
e zeza ku shuheshin yjet e gjithësisë,
pastaj lozje e qeshje me fëmijërinë time,
me pjellën e ngjizur nga dashuria e gjaku,
por të nesërmen ti më falje përsëri,
më puthje në gushë si të merrje frymë,
më merrje erë dhe përqafoje lumturinë,
e unë lozja me ty,
të krehja flokët e tu të thinjur që shndrisnin si argjendi,
të bëja të bukur dashuri e dhimbur,
ati im nuk ishte më,
merrja gishtërinjtë e tu t’i puthja
dhe ti qeshje, qeshje,
ati yt nuk m’i ka puthur kështu, thoje ti
dhe zemra jote hapej,
gjaku të vërshonte si në ditët e rinisë,
një det hapej brenda teje,
puthja plagët në gjinjtë e tu
një fushë e pamatë lulëkuqesh,
por shpejt unë ikja përsëri,
përsëri mirazhe në muret e tua
luhatur nën tymin e duhanit
shihje veten lehonë në ditë janari
tek nxitoje të festoje lindjen time,
dhe për natën e vonët përsëri më falje,
gjersa hëna ra dhe bota u shemb,
tek humbte në sytë e tu.
Tani ti s’je më e bukura ime,
tani gjithë psalmet e botës i këndoj për ty
për mallin e madh që kockat t’i djeg,
qumështin e bardhë që kam ende në buzë.
* Titulli i origjinalit: “Ti gjithnjë më falje”
ObserverKult
Lexo edhe:
ADEM GASHI: SHTRATI BOSH
kur bie mbrëmja terri shtron çarçafët e bardhë
me petale trëndafilash hedhur në nënkresë
dhe vjen ti nuse me hap të lehtë si një sorkadhë
dhe vjen ti (figurë nga folklori) si lule me vesë
e përzihen ëndrra e shpresa si një herë e një mot
diçka prej ferri diçka prej parajse diçka si lojë
t’i puthë buzët e epshta e syçkat e bukura me lot
e njëkohshëm më shfaqesh vajzë, grua, zonjë
lëre tani, kohën e moshën i kemi harruar kaherë
dhe mos më bëj sikur, dhe mos më bëj rreng
jam ai, ai djali pra, që dikur në një stinë me erë
mizorisht ia more zemrën e shpirtin peng
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
