Si një zjarr në sytë e agimit
Ti zgjat natën e praruar të britmës sate
Unë pres hapjen e qepallave të tua, çiltërsi e kaltër
Unë kopshtari i kujdesshëm i zemrës sate si të vdes në diell
Për të rilindur pastaj nga krahët dhe buzët e tua
Ngjyrat e lëkurës sate, puthjet e gjuhës dhe shpirtit tënd
Shenjojnë jetën time
Thellë në sytë e tu fatet e dashurisë shtegtojnë
Ky vend me pemë dhe fëmija kuqalash
Ngjan si strehë zogjsh në dritaren tënde
Përse këtë çast m’u faneps titulli i librit të Zhyl Mishëlesë:
“Bletët e Virgjilit”
Ndoshta vetëm për të shkruar pranë pellgjeve të tua dhe një rime
emrin e qytetit tënd
Kopshti yt ka përqark gjuhë të zjarrta
Kur ti dalldisesh nga dashuria
që ua fal syve të mi të përgjëruar
Thua se dashuria ka erëmim netësh të panjohura
Dhe se era dhe shirat të rrokin për beli
E për shumë kohë të shpien te një butësi mëndafshi
dhe te prushi që kemi brenda nesh.
Nga frëngjishtja: Agim Vinca
ObserverKult
