Baba po zvogëlohet, poezi nga Halil Matoshi
Kur erdha në jetë vigani i parë që ndesha ishte ai
Vigani vetë dhe ideja
Po hyj në të dyzetat jam bërë baba
Kur flas me babën jam fëmijë
Vallë cili jam në sytë e fëmijëve të mi?
Dhe përditë e më pak vend në shtëpi po zë
baba
Po zvogëlohet për habi
‘I grusht eshtra …
Një natë papandehur këtë e vërejta
E kërkoja me sy në shtratin e tij e s’e gjeja
Ku je baba!?-gati klitha
Ai më foli:”këtu diku jam bir…”- u gëzova
Si fëmija që ende kam një baba por ajo diku më trembi
Këtu diku, rëndom thuhet për margaritarë që na tretin para syve
Super! Ende kam baba-ndonëse gjithnjë e më të vogël
Sepse gjithnjë e më pak zë vend në bisedat
Në hapësirën banesore, në darkat solemne,
Zënkat dhe dashuritë tona
Po zvogëlohet baba…
Do të kërkojë edhe pak (pak) ngrohtësi
Në këtë akullnajë dhe do të iki me shpejtësi
Si një pendël zogu n’hava
Do ta bart era një baba
Një viga…
Po zvogëlohet baba
ObserverKult
Lexo edhe:
ÇASTE POETIKE ME HALIL MATOSHIN: ÇKA BAN NJI NANË… (VIDEO)
HALIL MATOSHI: ASHT E PËRVUEJTUN DERI N’LOT PRITJA E DASHUNISË…
Lexo edhe:
HALIL MATOSHI: SY QË KESHIN
Poezi nga Halil Matoshi
janë pasqyra e nji bote ekstreme
për nga kërkimi
manifest opurtun estetik
nji luftë mujnë me nalë nji dhimtë
me qetue
nji rrufe
Keshin rrallë njata sy
por kam pa tue u le n’ta
nji univers paralel nji yllsi
Manash delta loti la me të artën
e nji tigreshe trazue
në malin e andrrave që digjen
E fsheh lotin në shtresat
e padokshme t’njerit e Theo’s-it
nuk nxjerr gjamë
Si nji statue antike me jetëshkrim frymëzues
plagët i ka monumentale
ma t’bukurat plagë
në letërsinë e përbotshme
mas themrës së Akilit
vdekja vjen pa pyetun
se ç’plagë mbanë në shtat
Bile me i pasë në zemër
Jo në themër!
ObserverKult
