Asht nji e hintë mbi port si frika në fytyrën e nji gruje
E qara e valëve ka një tingull
si britmë e saj
Dhe thellësinat përtej trajve rankojnë për nji paralajmërim të ligë
Nga nji shtrëngatë që ka me kcye prej strofullit të saj në atë qiellin e shurdhër veri-lindor
Krejt ngadalë ngrihen mjegullnajat
si shpirtna të detit në largësinë e tij
Zvarriten të gjitha vransinat rrëqethëse
nga kepi deri në ranë t’fundosun
Dhe një erë që vajton dhe dridhet
si një gja e humbun mes ishujsh
Që jep shej përmbytjesh dhe furtunash
me ankesa pikëllimi n’buzavaje
Me shpejtësi anijet vijnë drejt shpisë
lundrojnë trajve të zymtë
Si zoj që frikshëm kërkojnë strehën e tyre
me nxitim
Veç shqiponjat e egra që i duen
retë e denduna
Kanë me guxu me i tundë udhët e detit
Dhe anija që lundroi në agun e parë
e shoqnume nga njerëz që na duen
Zot ndimoje e ngushëlloje ate
kur stuhia çlirohet udhëve të saj
Oh gra, ne lutemi netëve të errëta
dhe jemi syçelë në trishtimin e juej
Për ju që ne shpejtojmë në ndihmë
kur fundoseni
Dhe mund të mos ju mirëpresim
kurrë ma.
Përktheu: Valbona Bajrami
