Nuk ka profeci, ka vetëm kujtesë.
Gjërat që do të ndodhin nesër,
kanë ndodhur një mijë vjet më parë
në të njëjtën mënyrë, me të njëjtin fund.
E kujtesa ime e vlefshme për antikuar
thotë se kujtimi yt i përgojuar
është historia e zogut zemërlehtë
të shndërruar në korb mbi një mal mermeri.
Do të jetë e njëjta grua,
rruga e shkurtër drejt ringjalljes,
kafazi i flokëve të zinj,
zemra e saj bujare dhe e hidhur
si një amforë me gjarpërinj.
Nuk ka profeci, gjërat do të ndodhin
si edhe më parë,
vdekja do të të gjejë në të njëjtin shtrat
të vetmuar,
pa brengë, pa hije,
si pemët e lagura nga nata.
Nuk ka destin, ka rregulla biologjike:
trofta llokoçitet në ujë
dhe pisha frymon në mal.
*Titulli i origjinalit: Kujtesë
