Poezi nga Majlinda Nana Rama
Unë –
grua,
ti –
një shekull lindur,
që më kërkon Hadit
si Orfeu Euridikën,
101 vite
që më përgjon ëndrrat në adhurim,
një decenie
që e shpërngul ditë-natë zemrën tek unë,
një vit
që fle zgjuar poshtë dëshirës sime,
njëmbëdhjetë muaj –
pelegrin tek unë,
një mijëvjeçar
që më ke vënë unazë…
Sonte,
oh, i dashur,
me puthje t’i rrëzova gjithë krenaritë,
t’i zbrita kulmet me përqafime,
malet e lartuara nëpër kohë
t’i ula gjirit tim.
Erdhe,
dhe në trupin tim u bëre fli,
te këmbët e mia si kokë e prerë.
I dashur,
hesht,
unë të bëra burrë!
ObserverKult
Lexo edhe:
MAJLINDA NANA RAMA: AI DASHUROI NJË GRUA TJETËR
Ai dashuroi një grua tjetër.
Ish e hollë,
e bukur,
e ëmbël,
as që doja t’ia shihja bukurinë grabitqare.
Isha bërë tri magjistricat e Makbethit në një, parashikim humbjeje,
trishtim i trazuar,
zambak purpur,
lumë që ecte mbrapsht në rrotullim,
qiell nën shi.
Isha mbjellë dëshpërim thellësisë sime.
Virgjilin tim s’e shihja asgjëkund.
Desha të vdes, por nuk kisha kohë;
më ndanin nga jeta male me pamundësi,
unë në fundin e gjësë,
në të thellën e humbjes
trëndafilat e mi të bardhë
rrëzuar përtokë,
ku loti mbytej pështymës së vet…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
