Nga Mario Benedetti
Themi që koha ikën dhe unë e ndiej te pështyma që sa vete e më trashet. Duhet të dëgjoj vetëdijen se sa ankesa ka ajo. Por, më mirë, le të bëhem shurdh.
Fjala shqetësim mbush tërë realitetin, sikur të ishte një tym i përqendruar. Liria pickon shpirtin, i cili nuk ka më ilaç për të qenë i lirë. Gjithsesi, gjykimi i shëndoshë vigjilon dhe kërcënon të na futet në vathën e arsyes. Jemi të brishtë dhe kjo na shpëton. Pikëllimi na ngushëllon dhe na e bën të pamundur tradhtinë.
Për fat, nuk kemi perëndi që të na falin. Nganjëherë mendoj se jeta është një gabim, por, sigurisht, gabimi më i madh është vdekja.
Midis ëndrrës dhe makthit ka një parantezë, ku ne formohemi. Del dielli dhe bëjmë hije. Hije ajri dhe etheje, hije misteri.
Kush do të ishte i aftë të na zbulonte dhe të na rebelonte? I mjeri liqen na kopjon sikur të ishim ne dhe pastaj prishet. Mjaft duke lundruar në harresë! Mjaft duke u bekuar në shi! Mjaft duke qenë askush! Mjaft me kënaqësinë që nuk e dimë ç’është! Mjaft duke bashkëjetuar me disfata!
Mjaft, ta hajë dreqi!
Përktheu: Bajram Karabolli
*Titulli i origjinalit: “Mjaft!”
ObserverKult
Lexo edhe:
