Hini ishte ende i ngrohtë mbi maje, ku natën përpara kishin ndezë flakadaj, simbas dokës së lashtë, për të kremtue sosjen e të vjelave.
Ç’andej kundronim fushën poshtë, malet në një anë, e në tjetrën larg detin në vlim të shkëlqyeshëm , në skajin e qiellit.
Rrezet e sprasme vareshin ndër gjethe të zverdhuna të gështenjave me kokrra ndër fulqij të boçave, porsi të kafshueme.
Ma poshtë grizhla, grue jugore me gaz të mprehtë, e dridhi zanin hareshëm. Më kandej me u rrëfye të tjerëve gëzimin e brengat e jetës. Po m’u pre fjala në gojë kur pashë shtegut të tërthores, nën çuba, Dranjen.
Ecte kësaj here fare e shtypun përdhe, si karkalec me gjuj e kërçikë mbi rrashtë, tue ngrehë përpara me të mbramen pikë fuqie frymën e fundit që i kish mbetë në atë asht.
“Çka shikon ashtu? –Më pyetën shokët. – Fat i madh asht me qenë breshkë! Asaj, nga mundi ose dhimba shpirtnore, s’i bie kurrë pika në zemër!”
Ishte vjeshtë e vonë kur e pashë për të mbramen herë Dranjen, tue humbë ngadalë si i mbytuni në ujë nën dushk, pa qenë e zoja me gërrye cipën e dheut për t’i çelë vorrin vetes.
