Muzeu Historik Kombëtar ka kujtuar sot përmes një postimi në rrjetet sociale se 470 vjet më parë, gjegjësisht në vitin 1554 nisi rrugën e vet fjala e shkruar shqip, me “Mesharin” e Gjon Buzukut, ku shkruhej:
“U doni Gjoni, biri i Bdek Buzukut, tue u kujtuom shumë herrë se gluha jonë nukë kish gj~ të ëndigluom ën së shkruomit shenjëtë, ën së dashunit së botësë s’anë, desha me u fëdigunë, për s~ mujta me ditunë, me zhdritunë pak mendetë e atyne qi të ëndiglonjinë… “Ëndë vietët M.D.L.IV. njëzet dit ëndë mars zuna ënfill, e ënbarova ëndë vietët një M.D.L.V., ëndë kallënduor”, ka shkruar Gjon Buzuku në Meshar, veprën letrare më të vjetër shqipe të botuar dhe të ruajtur deri sot.
Tutje, në njoftimin e Muzeut thuhet se libri përbëhej nga 110 fletë mirëpo kopja e librit që ka arritur është e cunguar dhe i mungojnë 16 faqet e para dhe ndër to edhe kopertina me faqen kryesore.
Ndryshe, Buzuku ishte prift katolik, famullitar i një kishe në Shqipërinë Veriore jo aq larg nga vendi i botimit dhe një nga lëvruesit më të rëndësishëm të gjuhës shqipe. Me veprën e vet ai konsolidoi një traditë të rëndësishme të të shkruarit të gjuhës shqip me alfabet latin.
ObserverKult
Lexo edhe:
KUR NISI TË SHKRUHEJ “MESHARI” I GJON BUZUKUT?
Libri i parë në gjuhën shqipe, “Meshari i Gjon Buzukut”, nisi të shkruhej 469 vjet më parë, në 20 mars 1554 dhe përfundoi më 5 janar 1555.
Libri përbëhej nga 110 fletë por kopja e librit që ka arritur është e cunguar. Këtij libri i mungojnë 16 faqet e para dhe ndër to edhe kopertina me faqen kryesore.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
NDRE MJEDA: DJALI PA NANË SI NATA PA HANË
Pra ‘i djalë i vorfen kuej nuk i dhimet,
Kur, si mue t’shkretin, t’a mlojn mjerimet?
Teper shpejt bora, tuj ra n’ vorfunim,
Njatë qi per mue ish’ diell n’ agim.
Emnin e kandshem m’i a ndie kot prita
Njasajë qi n’ kobe do t’ m’ ishte drita:
Kuej nuk i dhimem, askush s’ m’ kujton,
Sado qi zemra vec gjak m’ pikon.
Kur, un i mjeri, rrijshe tu shpija,
Me nanë, me moter, ah! sa dashtnija
Vlote n’ ket zemer, qi sot s’ka gzim,
Vetem pse nana m’ la n’ ket vorfnim.
Ç’ at ditë qi e bora, mue s’ m’ knaqë natyra,
Nder gzime t’ shekllit nuk m’ qeshet ftyra;
Kurr s’ m’ hiqet mendjet kur nana m’ tha:
T’ laça me Zotin! – e diq e m’ la.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
