Nga Zija Vukaj
Shkruani edhe në dialekt, po qe nevoja, por mos e ktheni përdorimin e dialektit qëllim më vete, sepse ju merr në qafë. Paraprakisht ju fut në ngjashmëri të pagjasë me autorë gegë me të cilët nuk ju lidh asgjë, me përjashtim të asosacioneve fonetike apo trajtave gege të gramatikës.
Kjo është joshëse për ju, sepse ju duket vetja (vedi) herë si Fishta, herë si Koliqi, herë si Mjeda e herë si Migjeni. Dhe pikërisht këtu qëndron gjithë rreziku potencial që i kanoset një krijuesi të ri që frekuenton pa kriter dialektin – kur shkruani poezi jeni shumë të errët.
Ndoshta kjo ju vjen për faktin se i keni ndjenjat shumë të ndërlikuara. Dakord. Po me prozën pse nuk jeni pak më të kthjellët. Proza ecën drejt, nuk vallëzon dhe nuk i ka qejf melizmat që i vishen si mballoma (arna), sepse pastaj kthehen në zhele… fund e majë/ flamujt e nji shprese…
ObserverKult
Lexo edhe:
Neoklasicizmi në letërsinë tonë mund të takohet vetëm te Ndre Mjeda. Ky sonet impozant jep një skenë madhështore nga lavdia e të parëve. Në këtë gdhendje sublime të artit poetik, Mjeda, përveç zjarrit të rrallë patriotik shkarkon arsenalin prozodik të një poeti të rrallë edhe për qarqet e kulturave të mëdha. Kumbimet e similitudave si akordet hijerënda të një muzike marciale, dalin nga shpirti i poetit dhe përplasen rrmyeshëm si gjamët e motit nëpër viset e atdheut, duke shkundur gjithashtu çdo botë të brendshme lexuesi.
Lissus
VI
E u l’shuen si ‘j nieri t’tanë. Si shprazen shenat
Rrmyeshëm prej majesh nëpër gryka, e zbrisin
Bumbulluesa teposhtë e tui mbëlue dhenat,
Kësolla e ndërtesa shpartallojnë e krisin;
O si lëshohen langojt kambëshpejtë ndër brenat e naltë
E naltë sa qiella t’bregut t’Tunës, e vrrisin
Për mbas drenave t’frigueshëm kur krenat
Ngatërrue ndër driza tuj dihatun jisin;
Ashtu kombet e Ilirve turra- turra
Ulen prej malesh fluturim pa u rrekë,
E presin rregjin grumbullue ndër curra.
E kur fatosi n’patërshanë tuj i prekë,
“Ç’detyrë, tha, kemi për atdhe, o burra”
Nji t’ilirve kje t’gjegjunit: “Me dekë!”
