Poezi nga Nazim Hikmet
Hapmani derën, jam unë…
trokas në derën e të gjitha shkallëve
por askush s’më sheh
sepse fëmijët e vdekur, askush s’arrin t’i shohë.
Jam nga Hiroshima dhe atje kam vdekur
shumë vite më parë. Shumë vite do të kalojnë.
Isha shtatë vjeçe, atëherë: edhe tani jam po aq,
sepse fëmijët e vdekur nuk bëhen të mëdhenj.
Kisha flokët të shndritshëm, zjarri m’i përzhiti,
Kisha sy të bukur, të kthjellët, zjarri m’i qelqoi.
Një grusht hi, kjo jam unë tani
sepse hirin pastaj e shpërndau era.
Hapmani derën; ju lutem, jo për mua
Sepse mua nuk më duhet më as bukë as oriz:
nuk kërkoj më as edhe sheqer:
një fëmije të djegur si një gjethe e thatë s’i duhet më.
Ju lutemi më vini një firmë këtu,
ju lutem ju njerëzve të gjithë botës;
firmosni, ju lutem, që zjarri të mos djegë fëmijët
dhe të mund të hanë gjithmonë sheqer.
Në shqip: Faslli Haliti
ObserverKult
Lexo edhe:
ADRIATIKE XH. LAMI: NËSE NJË DITË NUK JAM GRUAJA JOTE…
Si ta shpjegoj i dashur
Pse ky mëngjes më zuri pa ty,
Pa ty as në kremtimin e vjeshtës.
Paskam bërë katarsis me ikjen!?
Kurorat e ullinjve të gjelbra kam në kokë,
Më bëjnë mirë, më japin qetësi.
Aq sa të mos kujtoj gjëmën që ta plas,
Sa herë që hëna kalon në udhën e duhur.
E ndërsa binte një yll,
Ishte dëshirë e fundit;
Mos u inatos me asgjë që nuk është siç e do.
Dashuria ime ende është animistike;
Duart e tua janë bërë shportë,
Mbledhin copëza të thyera nga zemra ime!
Ruaji i dashur,
Ato marrin frymë,
Në duar jetojnë më gjatë,
Si të ta them se edhe kjo mbrëmje më zuri nën sy ziliqarë,
Në ecje stine, çfarë sqime të bukur ka vjeshta e mbarë.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
