Në qytetin e saj është një katedrale e rrënuar.
Ajo qëndron mes gërmadhav
i mungon kori dhe kënga Ave Maria.
Skaj rrugëve gurët lëshojnë dhimbje.
Veç gjurmë kori duken
bashkë me buqeta lulesh të vyshkura.
Aty ka shumë qen dhe mbeturina,
është edhe një piano e madhe pa vendqëndrim.
Në qytetin e saj është një katedrale e rrënuar.
Atë e zgjon malli për tingujt e kambanave.
Veshë fustanin e bukur dhe Ave Maria e pëshpërit në vetmi.
Ajo ka zërin e ëmbël,
çdo të diel shkon te rrënojat e saj,
flet me gurët,
me lulet që nuk çelin lehtë nëpër mbeturina.
Dhe i fshin sytë e gëzuar pa e provuar zërin n’ kor.
Është e diel dhe pushon syri i saj i hareshëm;
Ave Maria e këndon n’vetmi.
Me gomën e dashurisë
fshin faturën e kohës që e la mbrapa
dhe i bashkon duart mbi gjinjtë e saj t’bukur.
Pastaj në heshtje e hap fletën e re
ku shkruan një varg pakuptim.
Është e diel. Ajo zgjohet dhe ëndërron tempullin e dashurisë,
tingujt e këngës Ave Maria është gjallë.
Dhe pret të zbukurohet natyra,
ashtu siç zbukurohet lulja me tanë bukuritë e saj dhe t’ i bashkohet korit të jetës.
Ajo ec nëpër rrënojat e katedrales dhe e ndez një qiri, derisa gjunjët e bukur i prekin gurët fort.
(Arka e shpëtimit, 2012)
