Arbnit janë të fortë e tërmetet ua copëtojnë
Një copë zemre në çdo stinë
Por krejt zemrën e kanë më të madhe se toka.
Përditë shkruajnë në librin e zisë
Një fatkeqësi të re.
Sepse ata janë një tregim përplot dhimbje
Dhe një diell që buzëqesh në çdo mëngjes.
Në librin e zisë
Kanë derdhë shumë gjak
Kanë shkruar për motin e lig
E furtunat kur u mbytën në det.
Dhe sa herë kanë dashtë të dalin në fletën e bardhë
Një termet i ri i ka trishtuar.
Ata i kanë shuar kufijtë mes dhimbjes e gëzimit
Gjatë kanë shtegtuar neperë detin e pikëllimit
Kanë parë tryezat e tyre të plasaritura
Gotat e verës të thyera
E ullinjte e derdhur përtokë.
E nga Bjeshkët e Nemuna
Shpesh kanë dëgjuar
Gjamë
Ulërimë
E nga deti tërbimi kuçedrash.
Arbnit hartat e pikëllimit i kanë shqyer moti
Nëpër orët e liga të fatit
Nëpër dete të trazuara të historisë
Kur lundruan me barka plot pikëllim.
Ata zemrat i kanë plot tërmete.
Është nëntor
Muaji i arbnve.
Ata kanë dëshirë të shtrojnë tryezën e gostisë
Dhe të vishen me madhështinë e Kryezotit
Të cakërrojnë gotat për shëndet dhe një pranverë të re.
Prandaj lutën
Në nëntor nuk duan të hidhërohen
Por moti i lig ka çuar peshë dallgët e detit
E tërmetet kanë rrëzuar muret e pallateve
E kanë zanë plot njerëz brenda.
Por zemrat e tyre i kanë forcuar
Sepse atyre as pesëqind tërmete nuk mund t’ua thyejnë zemrat.
28 nëntor 2019
