Nuk ta ndie mungesën ma si përpara,
nuk ia marr ma vajit tasheparë.
Nuk më lotojnë ma sytë kur të përmendet emri.
Nuk t’i mbaj ma shënim ditët e mospranisë.
Jam pak i lodhun, pak me nerva.
Jam pak i ndyem edhe prej mungesës tande.
Si me qenë i mirë ende s’kam mësue,
por gjuhës i kam arnue fjalët “jam mirë”.
M’i çon nervat fakti që s’ta mbaj mend fytyrën
edhe pse e kam mundue kujtesën një milion herë.
Mos me ta mbajtë mend fytyrën m’fut frikën.
Nuk jam ma në pritje të asaj “hajde”-s,
Bile as nuk due që ti me ardhë.
Nuk më han hiç meraku se si je.
Më vjen në mend herë mbas here, them “ça po m’duhet”,
A thue se kam halle mangut, ça po m’duhet!
A thue jam mësue me mungesën tande?
A jam tuj hekë dorë prej pranisë tande?
Jam i shqetësuem, ç’asht e vërteta,
Po sikur të dashuroj dikend tjetër?
Më beso se s’kam me ta falë sa të jetë jeta.
Özdemir Asaf, Eskisi Kadar Özlemiyorum Seni / Nuk ta ndie mungesën ma si përpara
Përktheu: Sait Saiti
ObserverKult
Lexo edhe:
NUK ËSHTË E THËNË SE NËSE E DASHURON VËRTET DIKË MEDOEMOS DUHET TË JETOSH ME TË
ObserverKult ua sjell disa thënie të shkrimtarit italian, Alessandro Baricco:
Asgjë tjetër në botë nuk është kaq i palumtur sa njeriu.
Nuk është e thënë se nëse e dashuron vërtet dikë, gjëja më e mirë do të jetë medoemos, të jetosh me të.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
