Pablo Picasso është ndoshta figura më e rëndësishme e shekullit të XX-të, për sa i përket artit dhe lëvizjeve të artit që ndodhën gjatë kësaj periudhe.
Para moshës 50-vjeçare, artisti i lindur spanjoll ishte bërë emri më i njohur në artin modern, me stilin dhe syrin më të veçantë për krijimin artistik. Nuk kishte pasur artistë të tjerë, përpara Picasso-s, të cilët kishin një ndikim të tillë në botën e artit.
Pablo Picasso lindi në Spanjë më 25 tetor të vitit 1881 dhe u rrit atje përpara se të kalonte pjesën më të madhe të jetës së tij të rritur duke punuar si artist në Francë.
Puna e Pikasos, e cila përfshin më shumë se 50.000 piktura, vizatime, gdhendje, skulptura dhe qeramika të prodhuara gjatë 80 viteve, përshkruhet në një seri periudhash të mbivendosura. Periudha e tij e parë e dukshme “periudha blu” filloi menjëherë pas ekspozitës së tij të parë në Paris.
Në vepra të tilla si Kitaristi i Vjetër (1903), Picasso pikturoi me tone blu për të evokuar botën melankolike të të varfërve. Periudha blu u pasua nga “periudha e trëndafilave”, në të cilën ai shpesh përshkruante skena cirku, dhe më pas nga puna e hershme e Pikasos në skulpturë.
Në vitin 1907, Picasso pikturoi veprën novator Les Demoiselles d’Avignon, e cila, me paraqitjen e saj të fragmentuar dhe të shtrembëruar të formës njerëzore, shkëputi nga arti i mëparshëm evropian. Les Demoiselles d’Avignon demonstroi ndikimin tek Picasso të artit afrikan të maskave dhe Paul Cezanne.
Veprat kryesore kubiste nga Picasso përfshinin kostumet dhe skenat e tij për Balet Russes të Sergey Diaghilev (1917) dhe Tre Muzikantët (1921). Eksperimentet kubiste të Picasso dhe Braque rezultuan gjithashtu në shpikjen e disa teknikave të reja artistike, duke përfshirë kolazhin.
Aftësia e Picasso-s për të prodhuar vepra në një gamë të mahnitshme stilesh e bëri atë të respektohej mirë gjatë jetës së tij. Pas vdekjes së tij në 1973, vlera e tij si artist dhe frymëzimi për artistë të tjerë vetëm sa është rritur.
Ai është padyshim i destinuar të gërmohet përgjithmonë në strukturën e njerëzimit si një nga artistët më të mëdhenj të të gjitha kohërave.
Picasso-s vlerësohet gjithashtu për shpikjen e skulpturës së ndërtuar dhe bashkë-shpikjen e stilit të artit të kolazhit. Ai konsiderohet gjithashtu si një nga tre artistët në shekullin e njëzetë, të cilit i takon përcaktimi i elementeve të artit plastik. Kjo formë revolucionare e artit e çoi shoqërinë drejt përparimeve shoqërore në pikturë, skulpturë, printim dhe qeramikë duke manipuluar fizikisht materiale që nuk ishin gdhendur apo formësuar më parë. Këto materiale nuk ishin thjesht plastike, ato ishin gjëra që mund të formoheshin në një farë mënyre, zakonisht në tre dimensione. Artistët përdorën argjilë, suva, metale të çmuara dhe dru për të krijuar vepra arti revolucionare skulpturore që bota nuk i kishte parë kurrë më parë.
Teknika e tij për realizëm, aq e rrënjosur nga babai i tij dhe studimet e tij në fëmijëri, evoluoi me hyrjen e tij në ndikimet simboliste. Kjo e shtyu Pikason të zhvillonte pikëpamjen e tij për modernizmin dhe më pas të bënte udhëtimin e tij të parë në Paris, Francë.
Picasso do ta kalonte jetën e tij të rritur kryesisht në Francë. Puna e tij është ndarë afërsisht nga periudha kohore në të cilat ai do të zhvillonte plotësisht tema dhe ndjenja komplekse për të krijuar një trup unifikues të punës./pablopicaso.org
ObserverKult
Lexo edhe:
LASGUSH PORADECI: NË ZEMËR T’IME VETËM TI…
Në zemër t’ënde vetëm unë,
Në zemër t’ime vetëm ti,
dhe jashtë bota fjalëtare,
Dhe jashtë syri plot zili.
Dh’ashtu filluam përngahera,
Një vetësi plot ëmbëlsi,
Të mos na shohë syr’i botës,
Mos na zemrosh, moj njerëzi.
Dhe ikm’ e ikmë gjith-më largë,
Dyke kërkuar pak liri,
Që me t’u ndezur flak’e ditës,
Gjer më të mugëtit të zi;
Gjer në mesnatë-e pasmesnate,
Oh! E pangopur e arrati!
Un’ hijerënd’ e mvrerësuar,
Ti buzëndritur në stoli.
Nër ato male shtat-mëdhaja,
Nër ata pyje me fshehtësi,
N’ato mburima lozonjare,
N’ata shkëmbenj plot llaftari;
Ku fryn një erë pastërtije,
E vetëtin një bukuri,
E rritet malli posi deti,
E ndizet zemëra në gji;
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
JORGO BLLACI: BALADA E LOTIT
Vendosën ta godisnin me gurë
Marie Madalenën e gjorë,
Burrat që s’arritën ta shtinin dot në dorë,
Gratë ziliqare për lirinë e saj të shthurur
Dhe pleqtë inatçorë.
Po duke ndjekur udhën andej pari,
I biri i perëndisë u ndal aty për fat
Dhe urdhëroi:
– Të godasë i pari
Ai që asnjëherë s’ka rënë në mëkat!
Rrëmeti u shtang…
Legjenda kaq na thotë.
Por sapo biri i qiellit u largua,
Turmës kokëfortë
Demoni i mllefit përsëri iu zgjua.
Veç si të bënin? Frika e ndëshkimit
Ua mpinte krahët, gurët sa rrëmbenin
Dhe gati sa s’pëllcisnin prej tërbimit,
Që s’gjenin dot mënyrën si ta shfrenin
Hakmarrjen mbi të gjorën Marie Madalenë.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
