Poezi nga Jacques Prévert
Tri shkrepse të ndezura
Njëra pas tjetrës në errësirë.
E para për të parë
Fytyrën tënde,
E dyta për të parë
Sytë e tu,
E fundit për të parë
Gojën tënde.
Dhe pastaj
Errësirë e plotë për t’i kujtuar ato
Teksa fort të shtrëngoj në krahët e mi.
Përktheu: Vasil Qesari
ObserverKult
Lexo edhe:
JACQUES PRÉVERT: KUR TI FLE
Ti fle natën,
po unë nuk muj.
Të shoh si flen
e kjo m’ban t’vuj.
Ti i mbyll sytë sapo bie n’shtrat
e unë rri e shoh trupin tand të gjatë.
Asht qesharake, po mue m’ban me qajtë
kur shoh se papritun ti nis e qesh.
Ti qesh ndërsa fle.
A thue tash ku je?
Vërtet ku ike që m’le?
Në nji vend tjetër
ndoshta me nji tjetër grue.
Tash ti je me të dhe po qesh me mue.
Ti fle natën,
po unë nuk muj.
Të shoh si flen
e kjo m’ban t’vuj…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
Lexo edhe:
JASQUES PRÈVERT: BARBARA…
Kujtohu Barbara
Binte shi pa pushim atë ditë në Brest
Dhe ti ecje nën shi
E qeshur e magjepsur e qullur
Kujtohu Barbar
Binte shi pa pushim mbi Brest
Dhe unë të takova në rrugën e Siamit
Ti qeshje
Qeshja dhe unë
Kujtohu Barbar
Ti që unë s’të njihja
Ti që nuk më njihje
Kujtohu
Kujtohu sidoqoftë për atë ditë
Mos e harro
Një burrë strehohej nën një portik
Dhe thirri emrin tënd
Barbara
Dhe ti vrapove drejt tij nën shi…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
