Nga Petrit Ruka
– hua nga populli-
Kam një lëmsh në zemër,
E s’di kujt t’i rënkohem,
T’ju rënkohem maleve,
Zënë e më largohen.
Mjegull vënë përpara,
Sytë më qorrohen….
T’ju rënkohem grave,
Gratë zbukurohen,
Tek vitet e mia,
Këmbët u pengohen,
Në prag të mëshirës,
Zemrat u ngat’rrohen…
T’ju ankohem këngëve,
Këngët hidhërohen,
Sa shtrohen mbi letër,
Zënë e vjetërohen,
Si plakat në dimër,
Nxijnë dhe sterrohen…
T’ju rënkohem shokëve,
Shokët më rrallohen,
Të gjithë ndrrojnë adresat,
Në varreza shtohen.
O ky lëmsh në zemër,
E di,…do helmohem…
T’i ankohem zemrës,
Lëmshi më zmadhohet,
Si qebap kafeje,
Mbi zjarr rrotullohet.
………………………..
T’i ankohem vdekjes,
Veç ajo gëzohet,
Si vejushë e djegur
Zë e më afrohet,
Me mua të gjorin,
Vdes që të martohet…
Kam një lëmsh në zemër,
Po kujt i besohet…
ObserverKult
Lexo edhe:
PETRIT RUKA: BALADË PENSIONISTËSH
Në lagjen tjetër, një kafe e hidhur,
Kushton dhjetë lekë më pak,
Të tre bastunët e tyre drejt saj…
Trak – trak, trak- trak, trak-trak.
Pas tyre unë me qyqet në gjak…
Sa e gjatë kjo rrugë për gjunjët e lodhur,
(Më “i riu” me valvul në zemër,)
Të dobët sa qesja e ilaçeve në xhep
I anon dhe ecja merr shtrembër…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
