Ne na njohu një e tretë: Dashuria.
Ajo qëndronte mes heshtjes sonë
kur shiheshim gjatë si dy të pagojë
dhe e dinim para tjetrit çfarë ka në mendje tjetri,
dhe flisnim dyshe edhe kur flisnim me vete…
Ishte më e vogël se ne, por u bë më e madhe,
Na mbarti netëve nepër rrugë ajrore
plot trëndafila të kuq maskuar si të bardhë ,
Na hoqi udhën me dritën e saj
në shtëpi të huaja maskuar si altare ,
ku pasi bënim dashuri më dorëzoje
më të çmuarin e gjërave, gjumin tend.
Dashuria, ndërmjetësja jonë,
I mbaroj një nga një punët e veta,
Dhe po bëhej gati pa u ndjerë
të jepte goditjen e fundit, të shartonte
kohën tonë me të sajën në qiell…
Kur ja, tokësor, u zgjova, u ngrita
dhe qava gjithë natën në anë të shtratit,
i keqardhur, por edhe i mirëkuptuar
që s’mund ta pranoja përjetësinë.
Kështu dhe ti dole prej buzëqeshjes
që vetë Dashuria të pati huajtur,
Dhe u nise udhës së shkretë kokulur
sikur ishe kthyer nga një yll i largët.
Dashuria, e treta që na njohu,
feks nganjehërë në rrugët e mia,
me sheh tangent, më sjell një kujtim,
më bëhet se të ka parë nëpër qytete,
duke u truar, duke u kastiguar.
Përpin mallin tim dhe më lë
si degë të përzhitur trotuarëve.
ObserverKult
Lexo edhe
