Ju ftojmë të lexoni një fragment të shkëputur nga tregimi Muzikantët, të autorit Primo Shllaku!
Ai çift ka mbetë vetëm dhe vallëzon ende. Na vazhdojmë t’u bajmë muzikë. Jemi të mërzitun dhe duem të mbledhim veglat, por si rregull s’mund ta presim muzikën përgjysmë.
Ata të dy shtrëngohen ma tepër dhe shof se dora e kavalierit pushon në pragun e ijës së damës. Ajo s’asht dorë që prek, ajo asht dorë që pushon.
Ata as që na shikojnë. E marr vesht. Ata e dinë se tashti jemi aty në të ikun e se ata janë të fundit, se na për ta po vonohemi, se ata po na prishin punë. Prandej s’na vështrojnë dhe kërcejnë në nji vorbull përherë e ma të ngathët.
Shkoi gjatë. Dikush duhet ta ndërpresë. Ose ata, ose na. Më duket se janë lëvizjet, qejfi i tyne për ta shty sa ma gjatë këtë mbramje që na mban ne ndër vegla. Por ata duhet ta kenë mirë parasysh se jemi na ata që e bajmë muzikën dhe se ata, mbas nesh, e vallëzojnë atë muzikë.
Po të mos isha i idhnuem me “trompën”, do t’u kisha dhanë shej shokëve të ndalonim, për të pa nëse do të ndalonin edhe ata.
Ajo ka ngritë sytë dhe diçka po i thotë atij. Ai s’e duron shikimin prej aq afër dhe i sjell faqen. Kështu ai gjen rehat. “Tashti fol, vazhdo” duket se i thotë.
Ai i thotë përsëri fjalë. Por qëllon që rrotullohen dhe më kthejnë kurrizin për nji çast. Tashti unë nuk shof gja, nuk ndigjoj gja. Më duhet vetëm t’i marr me mend fjalët e saj.
“Dëshiroj të vallëzoj me ty kështu…”
Këtu ajo më sjell kurrizin. I plotësoj me mend fjalët e saj.
“…deri në dritë…”
Tash ajo prap asht e sjellun kah unë. S’ka nevojë t’i marr me mend fjalët e saj. Ato janë të kjarta:
“Dhe përderisa drita je ti, unë dëshiroj me vallëzue deri në … ty.”
Ajo ia plas gazit dhe shkëputet prej djalit. Me hap të shpejtë shkon te tavolina.
Na vazhdojmë edhe nji hop. Improvizojmë nji mbyllje dhe fundi na del me “bishta”. Violina jep nji notë të thatë.
Si i tha ajo? Janë fjalë që duhen përsëritë për t’u mbajtë mend.
“Dëshiroj të vallëzoj me ty kështu…deri në dritë…dhe përderisa drita je ti, unë dëshiroj të vallëzoj deri në ty…”
Bukur, eh? Vetëm fundi. Ky fundi “deri në ty” sikur nuk shkon, nuk thuhet. Megjithatë unë s’jam i qetë nga ato fjalë a thue se ato me të vertetë shkojnë edhe ashtu të thana sikur janë. Jo, jo. Nuk shkojnë, nuk shkojnë.
Mirë. Po si i bahet me shkue.
ObserverKult
Lexo edhe:
