Shtytja e fortë e Van Gogh-ut për të ngrënë bojë të verdhë dhe për të pirë terpentinë ka të ngjarë të ketë rrjedhur nga një dëshirë biokimike për terpene. Sjellja e tij pasqyron gjendjen psikiatrike të njohur si pica, e përkeqësuar nga çrregullime të shumta të shëndetit mendor dhe një mjedis që nuk ka trajtim efektiv. Pavarësisht talentit të tij të jashtëzakonshëm artistik, jeta tragjike e Van Gogh-ut u shënua nga episode vetëshkatërruese që shkenca vetëm tani po fillon t’i kuptojë plotësisht.
Shumë njerëz e dinë që Vincent van Gogh e donte ngjyrën e verdhë, por a e dinit se ai e donte aq shumë sa hante bojë të verdhë? Pyetjet rreth Van Gogh që hante bojë lindin aq shpesh saqë tema trajtohet në faqen e Pyetjeve të Shpeshta (FAQ) të faqes zyrtare të Muzeut Van Gogh. Disa njerëz besojnë se Van Gogh hante bojë të verdhë sepse mendonte se do ta bënte më të gëzuar. Të tjerë, përfshirë psikiatrin e Van Gogh, besonin se ai hante bojë sepse po përpiqej të vriste veten. E vërteta është më e pakapshme – madje as Van Gogh nuk e dinte pse hante bojë. Ai i shkroi në një letër vëllait të tij: “Duket se marr gjëra të ndyra dhe i ha, megjithëse kujtimet e mia për këto momente të këqija janë të paqarta”. Pra, cila është arsyeja e vërtetë – pse Van Gogh hante bojë të verdhë?’
Shkencëtarët tani besojnë se ai kishte një dëshirë biokimike për diçka të quajtur terpene. Terpenet janë kimikate që gjenden në natyrë, më shpesh në bimë. Ato u japin bimëve aromat e tyre dalluese.
Por ja çfarë është puna: Terpenet janë mjaft të fuqishme, kështu që zakonisht gjenden në masa shumë të vogla. Nuk duhen shumë terpene për t’i dhënë një bime aromën e saj dalluese. Van Gogh kishte një nuhatje të fortë për terpenet dhe i kërkonte ato pa pushim. Por kthesa është se ai nuk e bënte këtë me vetëdije. Ai nuk kishte idenë se çfarë ishin terpenet ose pse tërhiqej prej tyre. Ai dinte vetëm se i donte ato.
Kjo është arsyeja pse ai piu absinthe. Absinthe është një pije alkoolike froufro që rrjedh nga pelini dhe bimë të tjera. Ka ngjyrë jeshile emeraldi, aromë të fortë druri dhe përmban një masë tmerrësisht të lartë të pijeve alkoolike. E quajtur “zana e gjelbër”, zakonisht ka rreth 60 përqind alkool në vëllim.
Absinthi ishte shumë i dashur në Francë në fund të viteve 1800, kur Van Gogh jetoi atje. Kur u zhvillua fillimisht, absinthi konsiderohej si pija e inteligjencies dhe konsumohej kryesisht nga artistë të nivelit të lartë. Por në vitet 1880, një sëmundje infektoi vreshtat franceze, duke e bërë verën ultra të shtrenjtë dhe absinthin një alternativë më të lirë, kështu që absinthi shpejt u bë pija e preferuar për të varfrit dhe të shtypurit. Kjo ishte ideale për Van Gogh sepse ai ishte njëkohësisht një artist i nivelit të lartë dhe jashtëzakonisht i varfër dhe i shtypur. Ai dëshironte terpenet në absinth dhe kështu piu një sasi të çmendur të kësaj lënde, shumë më tepër sesa duhet të pinte çdo njeri. Fatkeqësisht, ndërsa absinthi përmban një sasi të madhe alkooli, ai përmban vetëm një sasi të vogël terpenesh, kështu që vetëm absinthi nuk ishte i mjaftueshëm për të kënaqur dëshirat e tij të lidhura me terpenet.
Ai e merrte pjesën tjetër të terpeneve nga burime edhe më pak të shëndetshme. Disa terpene përpunohen në produkte konsumi, të tilla si parfume, pesticide dhe tretës pastrimi. Natyrisht, kjo substancë nuk është menduar të hahet, por kjo nuk e ndaloi Van Gogh-un. Është një gjendje psikiatrike e njohur si pica – detyrimi i panatyrshëm për të konsumuar objekte jo-ushqimore. Van Gogh ishte piktor, kështu që studioja e tij ishte e pajisur me një përzgjedhje të gjerë të materialeve të artit që ishin plot me terpene, të tilla si bojë dhe terpentinë. Lajmi i mirë për Van Gogh-un ishte se bojë dhe terpentinë përmbajnë shumë terpene; lajmi i keq ishte se ato janë shumë helmuese dhe gëlltitja e tyre shkakton dëmtime në tru.
Konsumimi i tepërt i terpeneve shkakton ndryshime të papritura në disponim,sulme epileptike, humbje të vetëdijes, halucinacione dhe të gjitha llojet e sjelljeve psikotike. Asnjë person i shëndoshë mendërisht nuk do të zgjidhte të vuante këto pasoja të tmerrshme, kështu që pse Van Gogh vazhdoi ta bënte këtë me veten? Epo, siç ndoshta e keni menduar tashmë, dikush që ha bojë dhe pi terpentinë mund të mos jetë një shembull i mirë i të menduarit racional. Van Gogh mori plot vendime të këqija në jetë – ai pinte shumë duhan,alkool dhe vizitonte shtëpi publike shumë shpesh, duke e ekspozuar veten ndaj një bollëku sëmundjesh seksualisht të transmetueshme, përfshirë sifilizin, i cili mund të shkaktojë dëmtime të trurit. Përveç stilit të tij të jetesës tashmë tepër të pashëndetshme, ai hante bojë që përmbante nivele të larta plumbi dhe toksinash të tjera, dhe pinte një tretës që përdoret për të holluar dhe hequr bojën. Gjërat nuk do të përfundonin mirë për këtë burrë.
Pica nuk ishte çrregullimi i vetëm mendor i Van Gogh-ut. Mjekët kanë kaluar dekada duke u përpjekur të diagnostikojnë natyrën e saktë të sëmundjes së tij mendore. Ekzistojnë dhjetëra teori të ndryshme, duke përfshirë epilepsinë, skizofreninë, çrregullimin bipolar, sifilizin, çrregullimin kufitar të personalitetit, psikozën cikloid, delirin tremens, çrregullimin maniako-depresiv, madje edhe goditjen nga dielli – por patologjia e tij e saktë mbetet e panjohur. Është e qartë se ai kishte një lloj çrregullimi psikotik episodik, që do të thotë se përjetonte kriza çmendurie gjatë të cilave sillej në mënyra të paparashikueshme dhe të rrezikshme. Kjo u bë një model i përsëritur në jetën e Van Gogh-ut: Ai humbte ndjenjat dhe bënte diçka të tmerrshme; pastaj, kur më në fund fillonte të regjistronte kujtesën përsëri, njerëzit e shikonin me tmerr, por ai nuk kishte absolutisht asnjë ide se çfarë kishte bërë.
Shembull është rasti kur ai preu veshin e majtë. Të gjithë e dinë që Van Gogh preu veshin nga një shpërthim zemërimi, por a e dini se çfarë çmendurie bëri pasi e preu? Ai shkoi në shtëpi publike për t’ia dorëzuar veshin e prerë si dhuratë një shërbëtoreje të mitur me emrin Gabrielle, e cila ishte përgjegjëse për pastrimin e dhomave në shtëpi publike. Sigurisht, kur u mor në pyetje më vonë në spital, Van Gogh nuk mbante mend asgjë rreth ngjarjes. Megjithatë, mjaft e paharrueshme është se ai pikturoi një tufë autoportretesh që përshkruanin fasha të mbështjella rreth kokës së tij, duke i mbuluar veshin që tani i mungonte.
Si rezultat i sjelljes së tij vetëshkatërruese, Van Gogh e kuptoi se nuk mund të jetonte i pavarur. Ai e kishte dërguar veten në një institucion psikiatrik dhe ky ishte padyshim veprimi i duhur, sepse pak para se të hynte në spital psikiatrik, iu ndalua të pinte terpentinë. Ai u transferua në shtëpinë e kujdesit më 8 maj 1889, në moshën 36 vjeç, disa muaj pas incidentit të prerjes së veshit, me plagën ende duke u shëruar dhe fqinjët e tij ende të tmerruar prej tij. Ai qëndroi atje për pak më shumë se një vit spitali dhe kopshtet e tij u bënë subjekt i shumicës së pikturave që ai krijoi gjatë asaj kohe. Veçanërisht, ishte gjatë qëndrimit të tij në spital që ai pikturoi Natën me Yje (Starry night) – një nga veprat e tij më të famshme dhe të dashura. Për pjesën më të madhe, jeta në institucion i siguroi atij paqe dhe stabilitet, dhe për shkak se angazhimi i tij ishte vullnetar, atij herë pas here i lejohej të pikturonte jashtë ambienteve dhe të udhëtonte në Bruksel dhe Paris për shfaqje arti.
Fatkeqësisht, një vit pasi u regjistrua në azil, Van Gogh ndryshoi mendje, tha se ndihej i bllokuar dhe këmbënguli se duhej të jetonte i pavarur. Azili i lejoi të largohej (meqenëse ai ishte atje vullnetarisht) dhe ai u transferua në një fshat të vogël në veri të Parisit, ku planifikoi të jetonte në fshat, të pikturonte gjithë ditën dhe të jetonte i lumtur. Si mbrojtje, një mjek simpatik i quajtur Paul Gachet, i cili jetonte aty pranë, pranoi ta mbante nën vëzhgim. Megjithatë, mbikëqyrja e herëpashershme e Gachet ishte krejtësisht e paefektshme në përballimin e shpërthimeve të paparashikueshme të çmendurisë së Van Gogh. Gjithçka dukej se po shkonte mirë për Van Gogh në fshat – por më 27 korrik 1890, vetëm dy muaj pasi ai doli nga spitali, ai u godit nga një tjetër krizë çmendurie. Këtë herë ai qëlloi veten në bark me një revolver. Edhe pse humbi organet e tij jetësore dhe mori kujdes mjekësor menjëherë pas kësaj, kjo nuk ishte e mjaftueshme për ta shpëtuar. Plaga u infektua dhe ai vdiq dy ditë më vonë. Fjalët e tij të fundit ishin: “Mërzia do të zgjasë përgjithmonë.”
Sot, Van Gogh konsiderohet si një nga artistët më të talentuar që kanë jetuar ndonjëherë, dhe pikturat e tij vlejnë qindra miliona dollarë. Megjithatë, gjatë jetës së tij, ai nuk përjetoi pothuajse asnjë sukses. Ai ishte një i çmendur që vdiq pa para dhe i pavlerësuar, duke thënë në një letër drejtuar vëllait të tij: “Nuk mund ta ndryshoj faktin që pikturat e mia nuk shiten.”
Ndoshta nëse do të kishte jetuar më gjatë, ai përfundimisht do të kishte gjetur famë, dhe ndoshta edhe një shkallë të vogël lumturie. Por nuk ndodhi kështu. Pesha e çmendurisë së tij ishte shumë e rëndë për t’u mbajtur; ai thjesht nuk mund t’i shpëtonte krizave të tij të çmendurisë dhe vetëlëndimit. Edhe në kohët moderne, do të ishte sfiduese të trajtohej dikush si Van Gogh, por të paktën do të kishte ilaçe dhe terapi që mund t’i jepnin një farë shkalle kontrolli mbi veprimet e tij. Por në periudhën kohore në të cilën ai jetoi, nuk kishte asnjë mënyrë që mjekët t’i jepnin atë që ai dëshironte më shumë – një jetë paqësore në fshatin francez, ku ai mund të pikturonte dhe të ndihej i lumtur.
ObserverKult
Lexo edhe:
Vincent van Gogh, artisti që shiti vetëm një pikturë sa ishte gjallë
