Ulur para derës së shtëpisë së tij, Signor Giuseppe, me qetësi dhe përkushtim, mbulon një tabaka me kashtë. Nëse pyetet se sa do të zgjasë para se të përfundojë puna, ai përgjigjet se kërkon kohë dhe durim. Ai lufton të flasë italisht, pak larg nga drojë, pak sepse italishtja nuk është gjuha e tij amtare.
Giuseppe është një nga 278 banorët e San Paolo Albanese, komuna më e vogël në Basilicata dhe një nga pesë qytetet Lucanian me origjinë arbëreshe. Ajo u themelua në shekullin e 16-të, nga një komunitet i refugjatëve shqiptarë që shpëtuan nga pushtimi osman.
Për origjinën e tyre, banorët e San shqiptarëve – shumica e të moshuarve, thjesht mendojnë se mosha mesatare e vendit është 54.2 vjet, krahasuar me 45.7 në rajon – ruajnë gjuhën dhe traditat fetare. Nëse i takoni në rrugët gjysmë të shkreta të fshatit, është e lehtë të dëgjoni që ata flisnin me njëri-tjetrin në shqipen e vjetër: ata ruajnë me xhelozi gjuhën e tyre, edhe nëse e dinë më pak dhe më pak.
“Vendi ynë ka pësuar një shpërndarje të fortë. Gjatë dekadës së kaluar, ne kemi humbur 100 banorë. Mesatarisht 10 në vit ”, shpjegon Paolo Aringoli, polici i vetëm i trafikut në vend. Për ca kohë edhe ai ka lënë fshatin me familjen e tij për të shkuar dhe të jetojnë në Senise, qendra më e madhe e zonës. “San Paolo është një vend shumë i bukur, por jeta e përditshme këtu është e vështirë”, – thotë gruaja e tij, Maria.
Nëse jetoni në një vend kaq të vogël, duhet të lëvizni për çdo lloj nevoje. Ndonjëherë, edhe për të blerë bukë. Me përjashtim të një dyqani që shet pak nga gjithçka, në fakt, nuk ka asgjë tjetër në fshat. Jo një dyqan mishi, jo një dyqan veshjesh,.. zyra postare është atje, por është e hapur tri herë në javë.
Shkolla fillore u mbyll në vitin 2011: mungesa e institucioneve arsimore mbart rrezikun që fëmijët që nuk flasin arbërishten në familje, nuk do të kenë asnjë mënyrë për të mësuar gjuhën e komunitetit të tyre.
“Pak nga më të rinjtë, e dinë atë. Sidoqoftë, gjatë adoleshencës, djemtë rizbulojnë gjuhën e tyre – thotë Paolo – para disa vitesh, ne organizuam kurse dhe pjesëmarrja ishte shumë e lartë. Atëherë fondet u mbaruan.”
Megjithatë, ekziston një mënyrë për të prekur traditën me dorën tuaj dhe është disa hapa larg muzeut, në kishë. Masa festohet atje me ritin bizantin grek, tipik i popullsive arbëreshe. Sundaydo të Diel këmbanat kumbojnë dhe, njëri pas tjetrit, besimtarët mbërrijnë. Kur kisha është e mbushur, famullia fillon festimin.
Midis atyre stolave, plot me flokë të bardhë duke kënduar himne në arbërisht, vendi që po vdes duket se është i gjallë dhe shpopullimi i një mirazhi të vogël, një shpikje e sociologëve që kanë ardhur nga larg. Është e mjaftueshme, sidoqoftë, të largohemi nga kopshti i kishës dhe të ecim nëpër rrugicat e San Paolos, për t’u rikthyer në realitet. Një realitet që, tregon për një fshat që ka të ngjarë të boshatiset brenda disa dekadave.
San Paolo Albanese, komuna më e vogël në Lucania, u themelua nga një komunitet shqiptarësh që shpëtuan nga pushtimi turk. Banorët flasin ende gjuhën e të parëve të tyre.
Ulur para derës së shtëpisë së tij, Signor Giuseppe, me qetësi dhe përkushtim, mbulon një tabaka me kashtë. Nëse pyetet se sa do të zgjasë para se të përfundojë puna, ai përgjigjet se kërkon kohë dhe durim. Ai lufton të flasë italisht, pak larg nga drojë, pak sepse italishtja nuk është gjuha e tij amtare.
Giuseppe është një nga 278 banorët e San Paolo Albanese, komuna më e vogël në Basilicata dhe një nga pesë qytetet Lucanian me origjinë arbëreshe. Ajo u themelua në shekullin e 16-të, nga një komunitet i refugjatëve shqiptarë që shpëtuan nga pushtimi osman, sipas diasporashqiptare.
Për origjinën e tyre, banorët e San shqiptarëve – shumica e të moshuarve, thjesht mendojnë se mosha mesatare e vendit është 54.2 vjet, krahasuar me 45.7 në rajon – ruajnë gjuhën dhe traditat fetare. Nëse i takoni në rrugët gjysmë të shkreta të fshatit, është e lehtë të dëgjoni që ata flisnin me njëri-tjetrin në shqipen e vjetër: ata ruajnë me xhelozi gjuhën e tyre, edhe nëse e dinë më pak dhe më pak.
“Vendi ynë ka pësuar një shpërndarje të fortë. Gjatë dekadës së kaluar, ne kemi humbur 100 banorë. Mesatarisht 10 në vit ”, shpjegon Paolo Aringoli, polici i vetëm i trafikut në vend. Për ca kohë edhe ai ka lënë fshatin me familjen e tij për të shkuar dhe të jetojnë në Senise, qendra më e madhe e zonës. “San Paolo është një vend shumë i bukur, por jeta e përditshme këtu është e vështirë”, – thotë gruaja e tij, Maria.
Nëse jetoni në një vend kaq të vogël, duhet të lëvizni për çdo lloj nevoje. Ndonjëherë, edhe për të blerë bukë. Me përjashtim të një dyqani që shet pak nga gjithçka, në fakt, nuk ka asgjë tjetër në fshat. Jo një dyqan mishi, jo një dyqan veshjesh,.. zyra postare është atje, por është e hapur tri herë në javë.
Shkolla fillore u mbyll në vitin 2011: mungesa e institucioneve arsimore mbart rrezikun që fëmijët që nuk flasin arbërishten në familje, nuk do të kenë asnjë mënyrë për të mësuar gjuhën e komunitetit të tyre.
“Pak nga më të rinjtë, e dinë atë. Sidoqoftë, gjatë adoleshencës, djemtë rizbulojnë gjuhën e tyre – thotë Paolo – para disa vitesh, ne organizuam kurse dhe pjesëmarrja ishte shumë e lartë. Atëherë fondet u mbaruan.”
Megjithatë, ekziston një mënyrë për të prekur traditën me dorën tuaj dhe është disa hapa larg muzeut, në kishë. Masa festohet atje me ritin bizantin grek, tipik i popullsive arbëreshe. Sundaydo të Diel këmbanat kumbojnë dhe, njëri pas tjetrit, besimtarët mbërrijnë. Kur kisha është e mbushur, famullia fillon festimin.
Midis atyre stolave, plot me flokë të bardhë duke kënduar himne në arbërisht, vendi që po vdes duket se është i gjallë dhe shpopullimi i një mirazhi të vogël, një shpikje e sociologëve që kanë ardhur nga larg. Është e mjaftueshme, sidoqoftë, të largohemi nga kopshti i kishës dhe të ecim nëpër rrugicat e San Paolos, për t’u rikthyer në realitet. Një realitet që, tregon për një fshat që ka të ngjarë të boshatiset brenda disa dekadave. /diasporashqiptare
