Premiera pas restaurimit e “Lulëkuqe mbi mure” bashkoi në kinema artistët që realizuan filmin 47 vjet më parë.
Regjisori Dhimitër Anagnosti emocionohet nga pritja e publikut. Roza Anagnosti, Timo Flloko, “Sulo” i jetimores tregojnë për Report tv magjinë e këtij produksioni
Roza dhe Dhimitër Anagnosti janë ulur në radhët e spektatorëve. Për filmin “Lulëkuqe mbi mure” të kineastit nis një jetë e re.
47 vjet më vonë pas premierës së parë, Arkivi i Filmit këtë mesjavë e shfaq ‘Lulëkuqet’ të restauruar.
“Ndihem i emocionuar, jam përpjekur të bëj diçka të mirë”, shprehet regjisori Dhimitër Anagnosti.
Salla është e tejmbushur! Publiku qan me peripecitë që kalojnë djemtë e jetimores, qeshin me batutat, emocionohen, sikur ta shikonin për herë të parë. “Nuk ka gjë më të bukur, që pasi bën një punë, shikon se edhe pas kaq vitesh vazhdon të jetojë”, shprehet aktorja Roza Anagnosti.
Është magjia e Anagnostit, me filma që i rezistojnë kohës. Por edhe mjeshtëria e aktorëve.
“Më tha një ditë: Për çdo film kam ndjerë dhimbje! Dhe ashtu ishte, kur Dhimitri fillonte një film, çdo energji shpirtërore, mendore e jepte për të”, thotë më tej aktorja.
Timo Flloko si mësues Luani e ka skalitur personazhin e tij. Interpretimi rrëngjethës i “Anës lumenjve” është një nga kulminacionet e filmit…
“Ky rol evidentoi më shumë vlerat e mia si aktor, si profesionist, ndonëse kisha bërë edhe role të tjera më herët, jo të pasuksesshëm. Sigurisht që jo të gjitha rolet do të bëhen të shkëlqejë aktori, por ky ishte një rol i veçantë dhe shumë i rëndësishëm në karrierën time midis roleve të tjera”, thotë aktori Timo Flloko.
Të pranishëm janë disa nga interpretët që jetësuan djemtë e jetimores. Mes tyre edhe Krenar Arifi.
“I jam shumë mirënjohës regjisorit. Isha i fundit nga ata që u aprovuan. Dhimitri më pikasi diku dhe tha ‘të vij ai ta provojmë’ dhe më zgjodhi”…
Tregon për skenën e fundit, momenti më prekës i filmit, kur Sulo vritet dhe ndërron jetë.
“Momenti kur bie nga muri, ajo skenë është bërë disa herë. Madje një herë më shpëtoi asistenti Ladi, se isha duke dalë jashtë dyshekut dhe do kisha thyer kokën në trotuar”, thotë Arifi.
Por filmi risjell, edhe figurat e mëdha të ekranit që mungojnë fizikisht mes tyre Agim Qirjaqin dhe Kadri Roshin.
“Këtë ka arti, veçmas arti kinematografik. Që vitet kalojnë, koha kalon, ndonëse në këto filma mbetesh i ri… Mandej ikën nga kjo jetë, por vlerat mbeten”, thotë Flloko.
Bashkim Asllani ka qenë pas kameras së xhirimit, për të asistuar operatorin e ndjerë Pëllumb Kallfën. Ai tregon se për përzgjedhjen e fëmijëve kërkuan në disa shkolla të Tiranës dhe Durrësit, dhe se nuk ishte e lehtë të xhiroje me fëmijë, por falë mjeshtërisë së Anagnostit, koordinimit me operatorin dhe komponentët e tjerë, duke qenë në harmoni, bëri që çdo gjë të funksiononte.
‘Lulëkuqet’ risjell kështu një dëshmi të filmave që u bënë në kohë të vështira, dhe në rrethana e ideologji imponuese. Për pasardhësit e artistëve këta filma si dëshmi mbajnë gjallë familjarët e tyre. Për brezin e ri, kujtesën. /reporttv
ObserverKult
Lexo edhe:
MAHMUD DERVISH: NËSE DO VDISJE SONTE, Ç’DO TË BËJE ME KOHËN E MBETUR?
Poezi nga Mahmud Dervish
Nëse do më thuhej: ti do të vdesësh këtu, në mbrëmje.
Atëherë, ç’ke ndërmend të bësh në kohën e mbetur?
-Do këqyrja orën e dorës
Do rrufisja një gotë lëng
Dhe do kafshoja një mollë.
Do reflektoja gjatë mbi një milingonë që ka gjetur ushqimin e saj.
Pastaj, prapë, do këqyrja orën e dorës:
Ka ende kohë për të rruar mjekrën
Dhe do të zhytesha në vaskë, i obsesuar:
“Lypset patjetër një kërpitje e të shkruarit
andaj, veshja le të jetë blu.”
Ulem deri në mesditë i gjallë në studion time
Nuk po ndesh ndikimin e ngjyrës në fjalë,
Bardhësi, bardhësi, bardhësi…
Gatis drekën time të fundit
E derdh verën në dy gota: një për mua
Dhe një për atë, që do të vijë, pa orar.
Pastaj marr një dremitje mes dy ëndrrash
Porse, zëri i gërhitjes sime do më zgjojë.
Pastaj ia hedh sytë orës së dorës:
Ende ka kohë për të lexuar.
kështu, lexoj një kre nga Dante-ja
Dhe vë re, se si fluturon jeta ime, nga unë,
te të tjerët, pa pyetur dot se kush do ta plotësojë mungesën e saj.
-Kështu?
-Pode, kështu.
Dhe, çfarë pastaj?
-Pastaj, kreh flokët
Dhe e gjuaj poemën time… ja, këtë poemë
Në koshin e mbeturinave
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
