Shtëpia botuese Bard Books ka sjellë për lexuesin shqiptar librin më të ri të Ag Apollonit “Retorika e heshtjes”.
Libri përmban një buqetë poezish dhe është botuar në formë broshure.
“Zakonisht, retorika lidhet me diskursin publik; pezhorativisht, nënkupton fjalët e fryra. Kjo broshurë poetike është një retorikë intime, me fjalë të shfryra, një retorikë e heshtjes, ose një kontraretorikë. Retorika publike ka rregullat e të folurit, retorika ime private ka rregullat e të heshturit. Të dyja kryejnë efekt e afekt, por në mënyra krejtësisht të kundërta, sepse retorika e peshqve s’ka si t’i ngjajë retorikës së papagajve.
Ky libërth, librush, apo libellum, nuk është koleksion, por seleksion poezish. Nga qindra poezi të pabotuara ende në formë libri, zgjodha vetëm këto, sa për të treguar se projekti Zomb është duke vazhduar dhe se ende nuk ka mbaruar. Pra, ky libër lepton mund të shihet edhe si një intermezzo mes dy librash, që përbëjnë një projekt, ku përpiqem të krijoj rregull formal për kaosin spiritual.
Arsyet pse këto poezi po i botoj në formën e një broshure [fr. brochure – që qepet me broche (gjilpërë), ose që mbahet me ndonjë kapëse metalike], janë nostalgjike dhe honorifike. Vetë seria që po e nisim me këtë libër është një ‘tribute’ për librat e lirë në trajtë broshurash blu, që njiheshin me titullin e përbashkët si Bibliothèque Bleue, seri që filloi të botohej në Troyes të Francës më 1602, nga Nicolas Oudot.
Këto poezi që mund të duken si një tufë lulesh, janë një grumbull gjethesh të mbledhura nga fshisa e kohës në lopatën e kujtesës.
Retorika e heshtjes, edhe pse është një libër ndërmjetës, e ka shijen e një fundi”, thuhet në fjalën e autorit.
Librin “Retorika e heshtjes” të Ag Apollonit mund ta gjeni në libraritë: Buzuku, Artini dhe Dukagjini. Çmimi është 3 euro.
Në vazhdim gjeni një poezi të shkëputur nga ky libër:
DRITA QË TË SHNDRIT MBI KOKË
Tym, zhurmë, muzikë,
birrë, raki, kafe, makiato…
ti shfaqesh si tabelë në lojën pikado.
I habitur shoh çfarë shohin të tjerët te ti:
njëri sheh flokët, tjetri sytë, dikush buzët,
secili magjepset me një pjesë të asaj fytyre,
të poshtrit shohin edhe më poshtë,
e psherëtijnë kur kalon pranë tyre.
Sorkadhe e trembur,
në malin urban ku bishat mprehin dhëmbët,
duan të të hanë pjesë-pjesë:
sytë, gojën, gjinjtë, belin, këmbët…
Unë e di që ti je më shumë se trupi yt,
dhe në heshtje të kërkoj ndjesë.
Të ndajnë në copa e thonë se je copë,
po ndonjëri ta do krejt trupin,
nga këmbët deri në flokë.
Jo, nuk jam unë ai, kurrë s’do ta bëja atë mëkat,
unë që rri e shoh aurën që të shndrit mbi kokë.
ObserverKult
________________
Lexo edhe:
