(sipas Robert Frost)
Në rrugën e tij jetonin dy gra;
e fshehtë ish njëra si zërat në pyll
e tjetra e hapur, e lirë sa s’ka,
sa s’mundje ta shihje dy herë, – qe yll,
– me sytë e saj do bije në hall.
E ftonte m’e reja e ndillte dhe tjetra;
e madhja e zbehtë me lot, si dikur,
e grishte, me ledha të buta si vjeshta,
vështrimin këpuste e bënte sikur,
trishtonte si dielli mbuluar nga reja.
E lirë m’e reja, mes vrujesh që kish,
e hante me sy e donte përbrenda,
në ninëzat e saj një lojë farfurish
i kallte në gjoks ca zjarre, ca ëndrra,
kukunj e trazime i ngulte në mish!
Si njëra, si tjetra i rrinin në sy,
si bari në gusht ish tharë qe tretur;
të mundte, ish gati të ndahej në dy,
por zgjidhje, i dukej, veç një i kish mbetur:
të ikte tej botës, prej sysh, prej aty.
Një ditë me njërën tej deteve iku
në vende të largët me mjegull e ujë
dhe tha se shpëtoi, por natën i ligu,
tek flinte mes gjinjve të bardhë të ftujës,
për tjetrën i fliste e yshtëte shtrigu.
Dhe shiu që binte i shkruante për të
Për sytë e për buzët i fliste dhe era
Të fshihej po si; ç’t’u thoshte kur më
s’i bënin derman, as muret, as dera
dhe nata dhe dita veç ligej për të.
Nuk është e re kjo ndodhi, ka qyshkur,
e mundet t’i ngjasë kujtdo edhe sot;
i mbushur me mall i vu zemrës gur,
u kthye sërish me zemrën në lot,
në portë i trokiti dh’e luti: sikur…
Por tjetra ish tjetër i dha sytë e ftohtë
një fjalë me ngricë i shtiu në zemër:
i dashur, ti paqe mos lyp ku mbjell lot;
sa herë të zgjedhësh do lypësh prap tjetër
dhe kjo s’është aq e re; ç’ka parë kjo botë!
