Rrugës malore seç u err,
dëborë e dëndur binte,
një erë e ftohtë, kallkan e tmerr,
rreth e përqark veç nxinte.
Por fati nuk më la në baltë,
një vashëz më dërgoi,
që me një zë të ëmbël mjaltë,
në kthinë të saj më ftoi.
Thellë u përula para saj,
falenderova gjithë merak,
prapë u përula para saj,
iu luta të më shtrojë jatak.
Më çoi në një krevat të gjerë,
më hapi një çarçaf bardhosh,
në buzë afroi një gotë me verë,
më tha: – “Natën e mirë djalosh!”
Kori – një vashë më shtroi krevat,
jatak më shtroi me gjithë dëshirë,
s’ do ta harroj kurrë atë natë,
në një konak kaq erëmirë.
Ajo u bë gati të dalë,
më erdhi keq po s’ bëra gëk,
veç pëshpërita mengadalë:
“Ju ndodhet ndoshta një jastëk?”
Ma pruri dhe ma shtroi ndën kokë,
me buzëqeshje nazetare,
i shkova dorën përmbi flokë,
o po më iku mendja fare.
“Mbaj dorën larg, i miri djalë!”
i ndritën sytë e pikëlluar,
“se jam e virgjër, e padalë,
ti s’ do, të ndihem e lënduar!”
Ish floku i saj porsi mëndafsh,
faqet e bardha si zambakë,
kish një aromë e kish një afsh,
vashëza që më shtroi konak.
Kishte dy gjinj të rrumbullaktë,
si dy pëllumba në çardhak,
një kurm të hedhur e të flaktë,
vashëza që më shtroi jatak.
I jepja puthje pa pushim,
nuk tha një fjalë, u dorëzua,
dhe kur u zgjua në agim,
andej kish murin, këtej mua.
Ra rrez’ e parë, u bë mëngjes,
nisa t’ i flas i mrekulluar.
Ajo ma preu fjalën në mes:
“Tani unë jam e shkatërruar!”
E zë prej beli një thërrime,
i puth dy lot në ato sy.
I them: “po ti je vajza ime,
që shtron jatak për ne të dy!”
Ngrihet e merr merr pë e gjilpërë,
kopsën ma qepi përmbi jakë,
mëngjes janari ish atëherë…
unë dhe ajo, në një jatak.
Kori – një vashë më shtroi krevat,
jatak më shtroi me gjithë dëshirë,
s’ do ta harroj kurrë atë natë,
në një konak kaq erëmirë.
Shqipëroi: Arqile Garo
ObserverKult
lexo edhe:
