Përmujori i i trembëdhjetë pa ty, Lurani im
Nga: Xhabir Ahmeti
Biri im, derisa miqtë dhe shokët flasin për çaste gazmore të jetës, për bukurinë që ofron ajo, ne i kalojmë ditët në drejtim të kundërt. Gëzimi për ne u fundos më 25 mars të vitit të kaluar, kur ti u ndave fizikisht prej nesh, duke na lënë deri në hapin e fundit që do ta bëjmë të ballafaqohemi me pikëllimin dhe tashmë ne edhe vetë identifikohemi me të. Derisa ishe ti jeta jonë ishte një ëndërr e bukur, kënga jehonte, rreth trungjeve të pemëve çelnin lule të kaltra, ishte një lumturi që e kalonim midis një visoreje gazmore. Tash kënga është tharë si kroi verës me vapë, visoren e ka mbuluar një mjegull e dendur, si një ferexhe e zezë. Dhe, mjegulla shkon duke u ngjitur për toke si gram nga i cili shpërthen bezdia.
Çastet që i kemi kaluar me ty tash janë kujtime që flasin zëshëm duke na bërë me dije se ne me largimin tënd kemi humbur gjithçka. Gjithmonë na kanë ndjekur hijet që bredhin nëpër Kamalë, sepse kemi kaluar nëpër shtigje me prush, kemi hequr të zitë e ullirit duke u ngjitur Kalvarit, sepse na e kanë vjedhur vatrën e lirinë, na kanë rënë me thikë pas shpine. Të gjitha këto kanë qenë sfida të vështira, por i kemi kaluar, i kemi përballuar. E kemi dalë krenarë. Po për ne largimi yt, biri im, është tjetër. Tash na ndjekin tingujt e vargjeve të Traklit dhe piktura “Klithma” e Eduard Munkut, është një goditje e barabartë me goditjen e një komete që bie në tokë duke shkaktuar tërmet shkatërrimtar në tërë botën. Gjithçka pas teje ka marrë erë shkrumbi.
Ja nisi të ikë me shpejtësi edhe muaji i trembëdhjetë muaj pa Ty. I shikoj njerëzit nga dritarja e dhomës së vogël ku shkruaj. Më duken sikur shkojnë kryeulur. As peizazhi i dikurshëm që dukej gazmor sa ishe ti s’është më. E ka tharë era barin dhe po i ngre lartë fijet e thata të barit bashkë me pluhurin duke i dhënë pamjen e kotësisë kësaj lagjeje. Nuk shoh më njomëza të dritës që e përhapje ti për ta treguar forcën e artit dhe peshën e trashëgimisë sonë.
Kur ishe ti, biri im i mirë, me orë të tëra kemi folur për kujtesën, për memorien kolektive. Pas teje s’kam me kë flas për këtë temë dhe në vend të kujtesës e hap gojën e tmerrshme harresa e cila më së pari synon ta gëlltisë vatrën tonë. Nuk do ta ketë shumë lehtë, sepse ti ke qenë ajo drita e ngrohtësia që i ke dhënë kuptim shtëpisë sonë, sepse ti ke qenë arsyeja që shtëpia jonë e ka pasur oxhakun e lartë, por as nuk do të largohet sepse nuk e shoh atë dritën maje malit duke shpërndarë siguri. Nuk shoh as pleq që rrinin nëpër ulëse në park dhe e ushtronin kujtesën dhe flisnin për “burrat e dheut që thirrshin nanë”. Tash është ndryshe. Tash skaj çdo udhe qëndron shenja e shigjetës që tregon kahen që shpie në greminën që përfundon drita e perspektivës. Tash s’ka kush na prek në sup si Atena për të na bërë me dije se urtinë e guximin e kemi pranë nesh. Tash këmbët na janë rënduar.
Pasiguria e kësaj vatre ka filluar të na e bëjë me sy. Ajo ka dalë sheshit me çizme, me rrethatoren plot fishekë dhe me hidhërimin e tërbimin plot shkumë të vrugtë të kuçedrës na sillet përreth . Por nuk do ta ngremë flamurin e bardhë sepse emri yt bën roje. Ai niset nga kjo vatër tash e zishme dhe ecën krenar ndër mijëra miq që ke pasur anë e mbanë botës dhe buçet pikërisht për memorien kolektive që gjëmon nën këmbët e kohës që është e pamëshirshme nëse nuk i dalim përpara me carpe diem. Por nëse jo sot, nesër emri yt do të ngrihet nga gjurmët që ke lënë jo vetëm si artist, por edhe si njeri. Sepse ti gjithmonë thoshe: “Ne të gjithë do të shkojmë, por emri ynë s’do të vdesë kurrë”!
Të duam shumë, biri im!
ObserverKult
Lexo edhe:
