( … në çdo 31 dhjetor )
ÇASTI I ËNDËRRT
Po afron çasti i ëndërrt
Me puthje orësh vitesh
Me një mal drithërimesh
Jepma dorën faqen
Buzën jepma
Kujtimin që s’ikën
Krejt çka duhet prekur
Çka duhet puthur
Dhuroma
Pikëllimi im i njomë
Për moshën që shtohet
Për dashurinë që s’jepet
Brenga ime e zgjuar
Çasti im i ëndërrt
( 31 dhjetor 2009 )
JAM KY QË JAM
Le të ndërrohen vitet
Dashuria ime je Ti
Kudo që je unë të ndjej
Të kam këtu
Në thellësinë e shpirtit tim
Me Ty do ngris dollinë
Në momentin kur puthen akrepët
Orët vitet
Të puth dhe unë
Gëzuar ëndrra ime gëzuar
Këtu e në përjetësi
Mbes ky që jam
I tëri Dashuri
( 31 dhjetor 2010 )
QOFSH E LUMTUR DHE PA MUA
Ëndrra ime që t’pashë
e s’ të zura dot
ëndërr s’je po s’erdhe si di vetë
mbi Maje t’ Çepurit
si Hëna n’Pesëmbëdhjetë
Një jetë po e shterri duke të dëshiruar
për atë Çast që (s) na ka gëzuar
Gjej forcë të të uroj
e lumtur qofsh dhe pa mua
unë i përkohshmi
gjithmonë do të dua
( 31 dhjetor 2013)
MË FAL DASHURIA IME
Më fal dashuria ime më fal
se shumë më ke dashur
e pak të kam kënaqur
Që kur më je qasur trupit të përflakur
nuk të kam vërejtur kaq të afshme
kaq të etur
Kjo kodër përballë meje u rrudh
e vogël mbet para brengës sime
Si të të shoh lulehënë qiellit të kthjelltë
tek loton nëpër qirinj shpirti
për ta sh’ndritë atë rrugë
përtej kësaj bote
në një tjetër planet
Shkrihesh në kohë
si vetja ime tretesh
e nuk jepesh
Para teje po lutem nuk po dorëzohem
as përkulem para të pamundurës
Kohëshkreta krahët rrudhi
para ndjenave tona u step
nuk na strehoi
A dashuria edhe më thellë rrënjë lëshoi
për t’më mbetur çelë këta sy
duke të pritur ty
Kur të vijë një ditë ai çasti i ftohtë
se një ditë do vijë
le t’jetë jotja dorë që do të m’i palojë
dhe Shpirtin tim
falja jote le të ma qetësojë
Sa pak të kam kënaqur
e shumë më ke dashur
Ti që heshtazi më ke falur
falmë zëshëm
tash …
(22 korrik 2009 – 31 dhjetor 2014)
VETËM ZEMRËS NUK PO I PËRZIHEM
Nuk më prishë punë në je diku metropoleve
a ndonjë qyteti të harruar nën mjegull
mbase dhe në ndonjë klub nate e fjolla të dendura tymi
Mjafton të të shkojë mendja se dikush për ty
shkund nga gjumëra stinësh një Çepur që s’bëzanë
që digjet në heshtje acari pa më të voglën ofshamë
Mos e fli mendjen se do të të harroj
edhe nëse prej shpirti një varg s’e nxjerr
a një zë s’e lëshoj valëve që vijnë e bijnë
Do t’ ju jap pushim të gjitha indeve qelizave
organeve që sall dashuri zjarrmojnë
Vetëm zemrës nuk po i përzihem
le t’ pulsojë si të dojë
e mos të ndalojë
Këtij zjarri që s’shuhet le t’i bëj rojë
( 31 dhjetor 2016 )
NË NATËN MË TË URUESHME TË VITIT
Mëngjesi gdhin me nji gisht brymë
e temperatura nën zero shkallë
Ti s’je
ke ikur nji natë më parë
nji puthje ka mungue e nji lule
dhe ai diell i ftohtë dimni
Dal
Nën kunora të blerta pishash
trembet nji grishë dhe ajo brymë ende e pashkrime
Papandehun
muzikë e paakorduar qenshë
ma k’putë nji varg mendimesh tek thurren për Ty
në nji ledinë të vogël Çepuri
si vetë Kosova
Tanë natën i kanë la dhambtë eshtnave të hedhuna
e tash guha s’ju ze vend
Përkohshëm janë trimnue të shkretit
Nji shtagë thane e nji britmë si nji e kajtme nane
niset pas tyne e i tremë përtej Gurëve t’Babës
Kthej aty prej ku dola
Shpia s’asht shkund prej pluhnit
andrrave t’pakallzueme
s’asht shkrehë as prej flokëve të truçueme
Ti ende s’je kthye
Ajo votër e pandezun mbetet
si imi sy
e si gjaku nëpër dej
S’ka kafe
s’ka fjalë
e s’ka as rrahje të shpeshta zemre
Drama e ardhjes vazhdon përgjumshëm
tanë ditën e lume
derisa pahetueshëm bje mbramja
Në Natën ma të urueshme të Vitit
mbeta vetëm me miken time të pandashme
Pritjen
dhe nji verë t’kuqe si mollëzat Tua
Hajt Gëzuar
( 31 dhjetor 2017 )
LUTJE SHPIRTI
Ndjenjën e shpirtit tim
nuk e shkroi mbrëmë shiu që ra
as ky mëngjes i sotshëm me zemër të freskët
e ky Shpend Çepuri që çapërron e pas Teje rend
vetëm kjo Ditë kur u pagëzua me emrin tend
vargu rodhi si buzëgazi yt
qielli shndriti si jotja Fytyrë
dhe unë mora frymë thellë
mushkërive të tua të njoma
Në vend të një urese
Një lutje me loçkën e shpirtit po e shqip – toj
Zot
Lëre ate pa mua
E mua kurrë mos më lë pa Te
( 2015 – 31 dhjetor 2018 )
TEK AJO LOÇKË ZEMRE KUR T’AFROHESH
Ti shtegtar jete ngado qofsh
nga ç’anë të nisesh ku do shkosh
për tokë apo kaltërsisë së pafund
tek bart atë ndjenjë
që kurrë s’e ke tradhtuar
për asnjë çast mos u hamend
dashurisë bëri vend
Po u godite me hir a pa hir
si zog në fluturim e këndim
nga dorë e ligë rrugaçësh
tek ajo Loçkë zemre kur t’afrohesh
nuk ke pse kujtohesh
ballëhapur e pa ngurrim
dashurisë jepju deri në amshim
Po të zuri dhe fati
i një gjethi me vjeshtë
në kopsht park a kudo
dhe fshesë pastruesish
a gjuhë erërash
të fshijnë e hedhin ngado
ti mos hezito asnjë trohë
për dashuri prore gjej kohë
( 31 dhjetor 2020 )
NË DHOMËZËN E SHPIRTIT TËND
Në ç’stinë moti u mbështolle
Që s’u doke as për be
Fjala jote
Ngriu diku buzëve
Nëpër grimca të padukshme ajri
Tej dritares
Vetëm ndonjë grishëz thyen qetësinë
Dhe shikimet e mia
Ku të të gjej
Se na hyri në mes nata
E acari ngriu dhe hijet e ecjeve
Pa fëshfërime mbetën gjethet
Ai shteg që të sillte aq rrallë
Nuk zhurmëron më
Pritjeve të panumërta
Aty ku më ke lënë
Mbbeta
Në dhomëzën e shpirtit tend
Më ngujoi dashuria
( 31 dhjetor 2021 )
ObserverKult
Lexo edhe:
