Kënga “Nuk i dua bardhësitë” e interpetuar nga Sabri Fejzullahu
Asgjë në këtë dhomë, asgjë,
më nuk është njësoj,
ka pamje tjetër…
vetëm një aromë,
ah, kjo ma përkujton kohën e vjetër.
Ne jetonim bashkë,
ne gjithmonë k’tu rrinim bashkë…
Nuk i dua, nuk i dua bardhësitë,
as fjollat e borës më s’i dua,
se i bardhë ishte shtrati
ku digjej prej zjarrmisë,
ku dikur më përqafonte mua.
Nuk i dua, nuk i dua bardhësitë,
se pulëbardha ime fluturoi
e une ende po dënesë
më burrnon fjalë e saj,
më tha: kur të vdes ti mos qajë.
Asgjë në këtë jetë, asgjë,
më nuk më gëzon,
jetoj n’kujtime.
Veç kush mbeti vet,
ah, veç, ai e kupton dhembjen time.
Një takim e pres,
unë jetoj e s’vdes…
Nuk i dua, nuk i dua bardhësitë,
as fjollat e borës më s’i dua,
se i bardhë ishte shtrati
ku digjej prej zjarrmisë,
ku dikur më përqafonte mua.
Nuk i dua, nuk i dua bardhësitë,
se pulëbardha ime fluturoi
e une ende po dënes
më burrnon fjalë e saj,
më tha: kur të vdes ti mos qajë.
ObserverKult
————————————————
