Ti rri e heshtun
e brishtë n’pafuqinë tande
Kryet e ke t’pshtetun n’drrasën
e palemume t’shpisë sate
N’derën e çame
rreze dielli t’përshkojnë ftyrën
e ty t’ka nxanë fill mendimi
Rri e shpalos kohën
si faqet e zhbirume
t’nji albumi kahmoti
Vështron veten
Vështron tjerët
Gjithmonë dashni per tjerët
e harrume me dasht’ veten
Je kthy
T’kap melankolia si zgjim i vanuem
Pendimi zjarr t’asht ba
e gjoksi ngritun valëve t’trazume
do me u shpërba frymë
N’luftë ti prapë je
po jo ma me veten
Je kthy
Me nji zbulim t’ri
Dashnia je ti
Anipse kjo shpi e vjetër
ndryshe t’ka m’su
Ti s’je ma
ajo qe je kan k’tu
E marrosun kënaqësie
fillon e gjuen çdo gja
N’thellësinë e harrume t’dikahit
nxjerr VETEN
t’përjetshmin trofe që ti e ke
