Vështroj si i çmendur një shall pis të zi
Dhe shpirtin e ftohtë ma mbyt nj’angushti.
I ri kur kam qënë, plot vrull, guximtar.
Një greke të bukur e desha me zjarr.
Dhe puthjet e saja nuk kishin mbarim.
Por ishte i shkruar i zi fati im.
Një natë po pinja me miq në gosti,
Kur portës trokiti nj’i lig jahudi.
“Ti pi e dëfrehesh” çifuti më tha,
“Por grekja e bukur, të shkoi e të la”
I dhashë të holla me lot e mallkim
Dhe thirra tronditur të vij skllavi im.
Dhe dolëm. Vraponim mbi kuajt veri,
Mëshira më flinte këtu mu në gji.
Dhe porsa e pashë, oh, prakun e saj
M’u errën krejt sytë, m’u mbushën me vaj.
Dalldisur shoh vajzën që mua s’më ndjen.
Në krahë e pushtonte plot afsh një armen.
Prap sytë m’u errën e thika gjëmoi
Ai as të puthurën dot s’e mbaroi.
Kufomën e shtyva me këmbë. Pastaj,
Vajtova mbi vajzën, mbi gjoksin e saj.
Kujtoj si po dridhej, si lutej ngadal…
Më vdiq dhe kjo greke më shkoi dhe ky mall!
Dhe shallin ja hoqa, s’iu desh ai më,
Çelikun e thikës e fshiva me të.
Dhe skllavi kur nata gjith gjurmët i humb,
Kufomat e tyre i hodh në Danub.
Q’ahere nuk puth sy të bukur më, jo,
Dhe netë gëzimesh q’ahere nuk njoh.
…Vështroj si i çmendur un’shallin e zi
Dhe shpirtin e ftohtë ma mbyt nj’angushti.
Përktheu nga rusishtja: Ismail Kadare
