Nga Zija Çela
Përkohësisht kishim dalë nga spitali për të shtunë dhe po ktheheshim për të shtunë.
Shëndeti i Dritanit ishte rrënuar, por megjithatë ende s’na shqiteshin nga mendja ndërdyshja dhe vendosmëria njëkohësisht. Edhe sa muaj, edhe sa vjet?..
Kur ishte më këmbë e kurohej, ne thoshim: Ti vetëm jeto, Tanush, se pranë teje do të jemi gjithmonë. Kur e lanë këmbët dhe zuri karrocën, ne thoshim: Ti vetëm jeto, Tanush, se të shëtisim ne me karrocë derisa të kemi frymë. Kur iu rëndua edhe karroca e zuri shtratin, prapë njësoj thoshim: Ti vetëm mbahu, jeto, biri ynë, se shërbimet t’i bëjmë ne për tërë jetën. Tërë jetën e jetës, Dritan!
*
Ka pasur jeta ndonjë inerci të shkurtër pas ndalimit të zemrës, ndonjë inerci që nuk arritëm ta kapnim? Është një mister që të vdekurit e marrin me vete. Di vetëm se lëmshi që më ishte mbledhur në grykë, u shkund, brofi përpjetë e më fluturoi nga goja, si të kishte qenë një shpend i mbledhur gollomesh, shpend klithës. Po, kishte ardhur koha që mund të klithnim, duke qarë pa i fshehur lotët.
Dritani vdiq pa zbardhur, sipas meje në 04:30 minuta. Në çertifikatën mortale shënohet 04:40. Janë dhjetë minuta jetë më tepër, dhjetë minuta që nuk i pati, por kjo ndodhi se atëherë guxoi të hynte në dhomë ekipi i vogël për ta regjistruar vdekjen zyrtarisht.
Ne patëm mundësi të rrinim pranë Dritanit edhe dy orë të tjera. Kur e shoqëruam deri te dyert e morgut, kishte gdhirë.
Na thanë se mund ta shihnim përsëri aty nga dreka, atëherë do të ishte gati.
Ishte data 4 mars 2006. Çfarë dite? Po ju tashmë e dini, nuk mund të ishte tjetër veçse e shtunë. Për të shtunë e patëm marrë në Tiranë edhe lajmin e parë për sëmundjen. Dhe sot, teksa shkruaj për vdekjen, më del se prapë është e shtunë, 14 qershor, po ai vit. Zot, unë nuk i mblodha me dorën time këto rastësi të mistershme, ti vetë i solle!
Në Castelnovo po binin kambanat, ndërsa Don Danilo po na priste para kangjellave të shtëpisë.
*
E kërkoj nganjëherë, e thërras në emër. Sidomos në muzg. Në muzg dal në ballkonin që sheh nga Dajti dhe malet shpatull më shpatull. Më shkon koka djathtas e majtas, gjithë vargorin e ndjek me sy, pamja më përthyhet prej lotëve, pastaj më ngjan se befas një aeroplan po del nga grykat dhe Tani më përgjigjet: “Mos u habit, u nisa nga Perëndimi e po kthehem nga Lindja, sepse sido të nisesh, bota e rrumbullakët është.
Ngado kalova pashë se fati ishte qorr dhe vdekja bënte kërdinë!”
Atëherë ai qiriu i brendshëm merr shkëndijë papritur. Fap-fap ia bën flaka, fap-fap edhe lotët, por aq përvëlueshëm, sa më shtyjnë t’u flas me zë atyre që nuk i njoh, por e di se janë anembanë: “E keni një lutje prej meje, sivëllezër e simotra të dhembjes, askënd nuk do të doja ta shihja të përlotur, ma lini mua lotin dhe të jeni të sigurt se, kur qaj Tanin tim, qaj dhe bijtë e bijat e botës… Sot na ka ftuar në këtë drekë ai që quhe(t)j Dritan Çela, na ka ftuar për të ngrënë dy kafshata, na ka ftuar thjesht për të na parë bashkë, pa asnjë amanet tjetër, se ai nuk u mor me amanete, nuk tha as më kujtoni, as mos më harroni, la vetëm të nënkuptohej: Për sa kohë që ju nuk mund të jeni me mua, do të jem unë me ju.”
Dhe ta dini, ka shumë gjasa për dyvendësinë e Shpirtit, këtë e besoj, e ndiej nëpër shtëpi. Por a ka gjasa për mua në betejën e pabarabartë, përleshjen shkallmuese me kohën? Është lufta e senseve të kundërta. Dritani do të mbetet i ri, ashtu përgjithmonë, ndërsa mua më duhet të plakem duke mbetur i ri, në mënyrë që ditën (mos do të jetë e shtunë?) kur të bëhemi prapë bashkë, unë të jem i denjë për Miqësinë e djalit.
… E këtu mjaft, po mbyllen këto shënime. Sa ishte gjallë, s’e patëm zakon t’i flisnim gjindjes për Dritanin.
Mund të thotë ndokush se tash është vonë. Por ç’të bëjmë pra, në këtë mënyrë na habiti jeta, gjithë jeta na shkoi duke u dashur.
Në fillim ne deshëm ta jetonim dashurinë, pas vdekjes u kujtuam se shkruhet edhe në letër.
(Shkëputur nga libri “Për dashurinë shkruhet pas vdekjes” -Tiranë, 25 mars – 17 korrik 2006)
*Titulli i origjinalit: “E shtuna e vdekjes dhe e dashurisë”
ObserverKult
Lexo edhe:
