ja këtu ishte dhoma ime ku flija tok me motrën
detyrat e shtëpisë i bënim bashkë ja aty
atje flinin prindërit matanë ish guzhina
ajo me vrima mureve dhoma e ditës qe
me gëzhoja fishekësh e qelq të thyer në dysheme
nëse shkon poshtë këtyre shkallëve
mbërrin te qilari i zi
aty u strehuam gratë e pleqtë me fëmijë
kur mbaruan krismat erdhën thanë mos u tutni
pastaj na hodhën granata
më vonë kthyen prapë me bidonat plot benzinë
besimi blerina valdetja fatushja liria me kukull
64 ishin në atë të enjte të kuqe
unë mezi u përvodha e përgjakur për dritare
as kushtrimin e vogël s’e shpëtova dot ai qante i hutuar
e thirrte nanën
nën dritëhedhës e hapën pastaj një gropë në terr
64 i zvarritën e i flakën aty
fatimen igballen hidajeten selveten aliun fitimin
gruan shtatzënë që ish qëlluar nga afër në fytyrë
e përmbysën mbi çunin që skuqej e belbëzonte
unë shtiresha e vdekur nën një fun buke
gjersa dikush ma preku zemrën e tha Ti jeton
e nganjëherë më bëhet se shtirem se jetoj se kam vdekur
se kam ngelur në qilarin e zi përposh një funi të thyer buke
e aty ua mbaj ende kryet në duar adiles ferides zarifës zenës
e nuk dua të shkoj prej aty jo
64 ishim në atë të enjtë të zezë e mbaj mend
qysh t’i lë more kujt t’ia lë aty
ata fëmijë atë gjëmë ato kukulla pa sy
shkoni ju ikni unë këtu dua të rri ende
kudo ka dhoma të ditës me vrima mureve
e gëzhoja fishekësh e qelq të thyer në dysheme
kudo vriten fëmijë ndjej se qajne prekazin
kudo vriten fëmijë kallem
gjalle në dhé
(5 mars 2013)
