Asht ditë e plogësht vere
kohë me murtajë e pa qejf
në mërzi bjerr minutat zezona e hallit gri
një orë pa akrepa hutia
kollë e thatë tinzare ha jetët frika
nga pikëllimi xixa lodhje lëshojnë sytë
veshur jam deri n’ maje thembrash
me vetminë e mallit pa ty Nanë
hija dhe ankthi im i dyzuar n’çdo stinë
e di që je këtu më shumë se dje e kurrë
sot ta ndjej praninë kudo
në rrënqethje flokësh çthurë mërzinë
ke zënë fillin n’ çdo fije veç e veç
erës nanore n’gushë
ohhh sa shumë dhembë
mungesa jote
aq e fortë e afërt guldisja
a trishti tkurrjes time n’ lëkurë
malli për sytë e tu i fortë si etja
për një pikë ujë rrugëtimit përcëllues
në Saharë Mileniumit të tretë
sa i largët nga unë përqafimi yt
Në kodrën e Arbnisë ka kohë
që nuk u ngjita si dikur me qejf e nge
t’ flas me ty për orët që t’i mora hua
asht kohë e keqe nanushe
jeta peshohet me numra hijesh
vdekjet i janë shtuar tokës si kurrë
më parë pa cermoni lamtumire
Lajmet e pikut janë pa shije amëlsie
askund m’pëlqen dita e thartuar
stina e parë a e dytë pak dallojnë
gjithçka ngjanë të jet e sëmurë
anipse rrugët sërish gumzhijnë
e huaj dhe e humbur ndjehem n’qytetin tim
gjithçka me duket një andërr që përsëritet
sheshet veshur me fantazmën pandemi
një planetë e kurdisur me pahir ngjanë jeta
kërkoj diçka tjetër ecjeve t’ mia dje
pak frymë me shije dashnie amëlsi
oooh sytë e tu kanë zanë çdo
skutë jam veshur me Ty…
