Nga Sibel Halimi
Fëmijëri e fshehur
në skuta të rritës
Njeri i humbur, bosh
Në një moshë, shërim është kthimi në fëmijëri
Imazhi në katër dimensione
spërkatje pikash
të lojës me ujin, krijesën e vetes
Në kohë kuptimi merr trajtë,
rritemi
e vdesim nga harresa
Kujtesa gozhdë varur në litarët
që mbajnë trungun
me myjë jete
Me kohë kuptohen
Të gjitha, pos ikjes së shpejtë
E vrapimit tek ti
pandalshëm, pafundshëm.
ObserverKult
Lexo edhe:
SIBEL HALIMI: PESHA E GURIT
Tregimi për Nanën Pashkë
nisi e u bë jehonë
e bardhë
Jo kur gurit ia lënë emrin e saj
Por, kur guri peshon rëndueshëm në tokën
që u bë me emër
Njeriu digjet si uji
që u frynë flakëve
zjarr i lëngshëm qiellin përflakë
për bijtë e tokës.
Me të u bënë një të gjitha fetë
u kryqëzuan të gjitha racat
të gjitha Netët e Mëdha
u pagëzuan
si fati i çdo gruaje
thurjet si vello për të mbuluar marrëzitë e shekujve
Të gjitha identitetet
ngjizen në një Nânë
për t’i dhënë pamje
të kufishmes
Guri mbi varr akull i ftohtë
Guri i Nânës
boshi në zemrën e njerëzimit
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
