Tash kur sytë e tu si pupla të mjellmës
pushojnë në qerpikun tim
kemi me u mundua me gjet thasë të arnuar
me hy bashkë
mandej rrugës mendueshëm
me marrë veten
Athua fundi
është një dalje
apo arratisja do të ketë
vetëm kuptimin e lëvizjes
kurrë fije ra si kam
Veç e di
toka ka një mesele t’vet
t’gjithë i kthehemi asaj
edhe pse tjetri sillet vërdallë
atëherë kur hëna me diellin
harrojnë pikë largimin
Mirë që zotin
njeriu krijuar e ka
