Poezi nga Skënder Rusi
Zoti të solli ty në këtë botë,
Që ti të më sjellësh mua!
Çdo mëngjes që lind është i errët,
Pa u prekur nga duart e tua!
Të janë shtrembëruar gishtat,
Aq sa nuk i fut dot në unazë,
Ti ke pasur duart më të bukura,
Kur ke qenë vajzë!
E dashur nënë!
Tani që s’të kam,
Më duhesh më shumë,
Lermë dy fjalë të të them,
Ato s’janë fjalë, ato janë unë,
Dhe unë nuk di se ç’më dhemb!
Se nuk kam erdhur ka kohë tek ti,
S’të kam sjellë lule,
S’të kam ndezur qirinj,
O Zot më trembin këta mermerë,
Nga sipër të bardhë,
Nga brenda të zinj!
E shtrenjta nënë,
Unë jam bërë një djalë i keq,
Mund të të thyhem në dorë si qelq!
“Titulli i origjinalit: “O zot më trembin këta mermerë”
LEXO EDHE: SKËNDER RUSI: NUK DI PSE TY, AJO, AQ SHUMË TË NGJANTE…
I bëja natës ftesë, për një kafe,
Se më pëlqente,
por edhe më duhej!
Në ora një, kur gjumi sytë hapte,
Përballë meje, ajo vinte, ulej!
Vetëm flokët i kishte prej nate,
Se trupi, krejt, asaj i farfurinte!
Sa herë e prekja, për çudi, me zjarrthe,
Më mbushej prej asaj dhe dora ime!
Nuk di pse ty, ajo, aq shumë të ngjante,
Ty, që prej meje, tashmë, ishe e ikur!
Ajo si ti lexonte dhe filxhanet,
Si ti, me gjarpërinj, më shihte lidhur!
Dhe veç kur dita ishte shumë afër,
Ikte prej meje, ikte, zhdukej fare!
Unë s’di të ngrihem
si somnambul, natën,
Por di që ende kam, në duar zjarre!
Dhe e di mirë që ende s’kam lajthitur,
Si mund të flas me netët
që shpirt s’kanë?!
Por ende nuk e di pse pranë shtratit,
Sa zgjohem nuk gjej një,
por dy filxhanë!
